- -«Υπάρχει Θεός;» Η ίδια ερώτηση έρχεται αυθόρμητα, σχεδόν αυθαίρετα, στα χείλη ενός πιστού, ή άπιστου, σε κάθε συγκλονιστικό γεγονός. Όταν η ανθρώπινη φύση αδυνατεί να τοποθετηθεί, πόσο μάλλον να συνειδητοποιήσει, τον ανεξήγητο χαμό ενός παιδιού. Αυτού που δεν πρόλαβε να λάβει μια γεμάτη γεύση ζωής. Να πάρει μια βαθιά ρουφηξιά οξυγόνου στον κόσμο που κέρδισε σ’ εκείνον τον σπάνιο λαχνό.
- Όταν έσκυψα να γράψω για το πρόσφατο θανατηφόρο στην άσφαλτο του Ακρωτηρίου, ήταν νωπό το συμβάν Δεν ήξερα ποιο ήταν το παιδί που χάθηκε χθες στο δρόμο. Από τα 26 μέχρι στα 28 ανέβαζαν την ηλικία του. Έτρεχε, λένε, με μια μοτοσυκλέτα, σκόνταψε ο μοτοσικλετιστής επηρεασμένος από την ταχύτητα κι άφησε στoν τόπο του τροχαίου την τελευταία του πνοή. Δεν έμαθα το όνομά του. Μπορεί να τον λένε Γιώργο, Αχμέτ, Κρίστοφερ, Ανατόλιι . Μπορεί να είναι ντόπιος αλλά και ξένος. Γνωστός, άγνωστος, μπορεί να είναι γιος μου, ή φίλος του γιου μου. Τι σημασία έχει; Ανεξάρτητα από το λάθος, την ευθύνη, τις αιτίες του θανατηφόρου τροχαίου, έρχεται αυθόρμητα και βαθιά το ίδιο ερώτημα. «Υπάρχει για όλους αυτούς που χάνουμε, ή για τον καθένα χωριστά, Θεός;»
- -Ξέρω, η Τροχαία θα πει τα δικά της. Δεν πήρε προσωπικά προστατευτικά μέτρα, έτρεχε, δεν τηρούσε τους κανόνες οδικής ασφάλειας κι επήλθε το μοιραίο. Απ’ την αντίπερα όχθη θα ακουστούν άλλες κραυγές-επιχειρήματα. Δεν ήταν προδιαγραφών ο δρόμος, δεν υπήρχε προειδοποίηση για την απότομη στροφή, κι ύστερα ποιος μίλησε ποτέ σ’ αυτά τα παιδιά πειστικά για οδική συμπεριφορά και τους κινδύνους που ελλοχεύουν στην κάθε τους διαδρομή και διακίνηση; -Κι οι μικροί θεοί εδώ παραιτούνται!
- Την ώρα που το μαύρο πέπλο καλύπτει κάθε σκέψη σου, γίνεσαι μάρτυρας κι ενός ανοσιουργήματος «Στη ...βάση των κανονισμών τους οι Βρετανοί των Βάσεων αρνούνται να μεταφέρουν με ασθενοφόρο τους, το άψυχο σώμα του νεαρού. Οι οικείοι του νεκρού, τον θρηνούσαν για δύο ώρες στη μέση του δρόμου». Πέραν των θεών προσκόμματα έμπαιναν ανέκαθεν κι από τους νόμους των ανθρώπων. -Θα επιτρέψει ο Κρέοντας στην Αντιγόνη να θάψει τον νεκρό αδελφό της Πολυνείκη; Να υπακούσει στη συνείδησή της παραβαίνοντας την εντολή του βασιλιά της Θήβας; Κι οι άνθρωποι, βλέπετε, δεν βάζουν αποσιωπητικά στο δράμα.
- Η άσφαλτος συνεχίζει αχόρταγη να καταπίνει νέους ανθρώπους. Ανίσχυροι να παρέμβουμε γίναμε ψυχρά αριθμητήρια. Να τραβούμε τις μπίλιες στη άκρη της γραμμής, προσθέτοντας έναν ακόμη θάνατο. Υπάρχει Θεός που μετρά μικρές ζωές; Ποιο είναι το κριτήριό του; Είπαμε! Εμείς είμαστε έρμαια και συρόμαστε. Κι όσα η ανθρώπινη φύση αδυνατεί να εξηγήσει τα μεταθέτει στο Θείο!
Καταπίνει παιδιά η άσφαλτος
10:38 - 04 Απριλιου 2016
