Και επισήμως η Κύπρος βγήκε από το Μνημόνιο την Πέμπτη 31η Μαρτίου. Μέσα σε τρία χρόνια και χωρίς να αξιοποιήσει ολόκληρο το ποσό που είχε προβλεφθεί. Η Κύπρος παρουσίασε ανάπτυξη 1,6% το 2015. Όχι μόνο βγήκαμε από την ύφεση αλλά πάμε καλύτερα και από τις καλύτερες των προβλέψεων. Η ανεργία έχει αρχίσει να μειώνεται, νέα μαγαζιά, επιχειρήσεις, διεθνείς επενδύσεις, σιγά-σιγά, ξεμυτίζουν, οι τράπεζες αναδιαρθρώνουν με καλούς πλέον ρυθμούς δάνεια και ξεκινούν δειλά-δειλά να δανείζουν και να λειτουργούν ως χρηματοπιστωτικά ιδρύματα.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ανακοίνωσε ήδη αναπτυξιακά έργα εκατοντάδων εκατομμυρίων στις επαρχίες. Το λιμάνι της Λεμεσού έχει εμπορικοποιηθεί ανοίγοντας τεράστιες προοπτικές για το εμπόριο. Το καζίνο είναι επιτέλους σε τροχιά τελικής επιλογής του επενδυτή. Η εγγραφή νέων εταιρειών, οι πωλήσεις ακινήτων, ο τουρισμός και, κυρίως, το λιανικό εμπόριο και οι υπηρεσίες παρουσιάζουν ραγδαία άνοδο στη δραστηριότητά και τον κύκλο εργασιών τους. Στα δε κοινωνικά παντοπωλεία που υπάρχουν ακόμη, από τις περίπου 15.000 οικογένειες που βοηθιούνταν το 2014, σήμερα ο αριθμός αυτός έχει περιοριστεί στις 5.000.
Αυτή είναι η μεγάλη εικόνα. Και αυτά είναι τα αποτελέσματα μιας υπεύθυνης πολιτικής που προτίμησε τον δύσκολο δρόμο για να μπορεί να έχει αποτελέσματα. Δεν θα κουραστώ να λέω ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο παραμύθι από τη φράση «οι αριθμοί ευημερούν και οι άνθρωποι δυστυχούν». Διότι αν οι αριθμοί δεν ευημερήσουν πρώτοι, οι άνθρωποι δεν θα μπορέσουν να ευημερήσουν ποτέ.
Το κυρίαρχο ερώτημα όμως είναι άλλο: Γιατί ενώ όλα αυτά τα στοιχεία είναι αδιάψευστα, το κλίμα είναι ακόμη βαρύ; Και γιατί ενώ από το εξωτερικό η Κύπρος αδιάκοπα εισπράττει συγχαρητήρια, σεβασμό και θαυμασμό, στο εσωτερικό κυριαρχεί ακόμη η μιζέρια και ο ωχαδερφισμός;
Η απάντηση υπάρχει, αλλά είναι πολύ δύσκολο να εξηγηθεί και να επικοινωνηθεί. Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής δεν έχουν φτάσει στον απλό πολίτη ακόμη. Ο θυμός και το αίσθημα της αδικίας, εξακολουθούν να κυριαρχούν σε ένα λαό που φάνηκε μεν αξιοθαύμαστα ώριμος να διαχειριστεί την κρίση, αλλά δεν είναι καθόλου διατεθειμένος να αφήσει τα αίτια και τους αίτιους ατιμώρητους. Οι νέοι, εξακολουθούν (πολύ δικαιολογημένα) να μην συμβιβάζονται με την ιδέα ότι καλούνται να πληρώσουν τον λογαριασμό για λάθη των προηγούμενων. Η ατμόσφαιρα ακόμη βαραίνει από κακές συμπεριφορές και ατυχείς επιλογές δημοσίων προσώπων, που ρίχνουν συνεχώς κηλίδες που αμαυρώνουν τη σαφώς πιο αισιόδοξη αλήθεια.
Το στοίχημα σήμερα είναι να αντέξουμε, αλλά και να τρέξουμε. Να πείσουμε ότι μπορούμε και χωρίς την Τρόικα. Να δείξουμε τόλμη και αποφασιστικότητα να προχωράμε σε τομές που θα κάνουν τη ζωή του κάθε πολίτη καλύτερη, ακόμη και αν αυτές φέρνουν πρόσκαιρες τρικυμίες. Και, όπως εξηγήσαμε με ακρίβεια στον κόσμο το τι θα περάσουμε στην περίοδο του Μνημονίου, να περιγράψουμε με σαφήνεια και το τι και πώς σχεδιάζουμε για την επόμενη μέρα της Κύπρου.
Εκτελεστικός διευθυντής του Ινστιτούτου Ευρωδημοκρατίας «Γλαύκος Κληρίδης»
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ανακοίνωσε ήδη αναπτυξιακά έργα εκατοντάδων εκατομμυρίων στις επαρχίες. Το λιμάνι της Λεμεσού έχει εμπορικοποιηθεί ανοίγοντας τεράστιες προοπτικές για το εμπόριο. Το καζίνο είναι επιτέλους σε τροχιά τελικής επιλογής του επενδυτή. Η εγγραφή νέων εταιρειών, οι πωλήσεις ακινήτων, ο τουρισμός και, κυρίως, το λιανικό εμπόριο και οι υπηρεσίες παρουσιάζουν ραγδαία άνοδο στη δραστηριότητά και τον κύκλο εργασιών τους. Στα δε κοινωνικά παντοπωλεία που υπάρχουν ακόμη, από τις περίπου 15.000 οικογένειες που βοηθιούνταν το 2014, σήμερα ο αριθμός αυτός έχει περιοριστεί στις 5.000.
Αυτή είναι η μεγάλη εικόνα. Και αυτά είναι τα αποτελέσματα μιας υπεύθυνης πολιτικής που προτίμησε τον δύσκολο δρόμο για να μπορεί να έχει αποτελέσματα. Δεν θα κουραστώ να λέω ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο παραμύθι από τη φράση «οι αριθμοί ευημερούν και οι άνθρωποι δυστυχούν». Διότι αν οι αριθμοί δεν ευημερήσουν πρώτοι, οι άνθρωποι δεν θα μπορέσουν να ευημερήσουν ποτέ.
Το κυρίαρχο ερώτημα όμως είναι άλλο: Γιατί ενώ όλα αυτά τα στοιχεία είναι αδιάψευστα, το κλίμα είναι ακόμη βαρύ; Και γιατί ενώ από το εξωτερικό η Κύπρος αδιάκοπα εισπράττει συγχαρητήρια, σεβασμό και θαυμασμό, στο εσωτερικό κυριαρχεί ακόμη η μιζέρια και ο ωχαδερφισμός;
Η απάντηση υπάρχει, αλλά είναι πολύ δύσκολο να εξηγηθεί και να επικοινωνηθεί. Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής δεν έχουν φτάσει στον απλό πολίτη ακόμη. Ο θυμός και το αίσθημα της αδικίας, εξακολουθούν να κυριαρχούν σε ένα λαό που φάνηκε μεν αξιοθαύμαστα ώριμος να διαχειριστεί την κρίση, αλλά δεν είναι καθόλου διατεθειμένος να αφήσει τα αίτια και τους αίτιους ατιμώρητους. Οι νέοι, εξακολουθούν (πολύ δικαιολογημένα) να μην συμβιβάζονται με την ιδέα ότι καλούνται να πληρώσουν τον λογαριασμό για λάθη των προηγούμενων. Η ατμόσφαιρα ακόμη βαραίνει από κακές συμπεριφορές και ατυχείς επιλογές δημοσίων προσώπων, που ρίχνουν συνεχώς κηλίδες που αμαυρώνουν τη σαφώς πιο αισιόδοξη αλήθεια.
Το στοίχημα σήμερα είναι να αντέξουμε, αλλά και να τρέξουμε. Να πείσουμε ότι μπορούμε και χωρίς την Τρόικα. Να δείξουμε τόλμη και αποφασιστικότητα να προχωράμε σε τομές που θα κάνουν τη ζωή του κάθε πολίτη καλύτερη, ακόμη και αν αυτές φέρνουν πρόσκαιρες τρικυμίες. Και, όπως εξηγήσαμε με ακρίβεια στον κόσμο το τι θα περάσουμε στην περίοδο του Μνημονίου, να περιγράψουμε με σαφήνεια και το τι και πώς σχεδιάζουμε για την επόμενη μέρα της Κύπρου.
Εκτελεστικός διευθυντής του Ινστιτούτου Ευρωδημοκρατίας «Γλαύκος Κληρίδης»