Η προσωπικότητα του κ. Γιαννάκη Ιωάννου, συνταξιούχου δασκάλου από τον Κάμπο της ορεινής Λευκωσίας, έχει συνδεθεί άριστα με το αγαπημένο του χωριό. Οι δράσεις, η αγάπη για τη φύση και οι καλλιτεχνικές του ανησυχίες τον οδήγησαν σταδιακά, με τα χρόνια, από μικρό παιδί, στην αναζήτηση της παραδοσιακής τέχνης, μέσα από το πλουμιστό κολότζι.
Εκ φύσεως ευαίσθητος με ζητήματα που απασχολούν την κοινωνία και την καθημερινότητα, ο βαθιά θρησκευόμενος κ. Γιαννάκης αφιέρωσε ώρες από την καθημερινότητά του, πέραν από το διάβασμα και την ενασχόλησή του με τις γεωργικές εργασίες, στην αποτύπωση των σκέψεών του σε ζωγραφιές πάνω σε κολότζια.
Καταπιάστηκε με τη μυθολογία, τον πολιτισμό, την πολιτική, το προσφυγικό πρόβλημα και την πανδημία. Όλα τα πλουμιστά κολότζια βρίσκονταν φυλαγμένα σε κουτιά για καιρό, μέχρι που παρέμβηκε ο Μητροπολίτης Κύκκου.
«Μου είπε πως είναι έγκλημα να έχω τα έργα αυτά στα κουτιά και πως θα ήταν καλύτερα να τα εκθέσω. Έτσι ανέλαβε, με δική του πρωτοβουλία, τη δημιουργία του εκθεσιακού χώρου στο χωριό», εξιστορεί στον REPORTER ο κος Γιαννάκης.
Η αγάπη του και την τέχνη των πλουμιστών κολοτζιών άρχισε από νεαρή ηλικία, απ΄όταν ήταν στο στρατό. «Άρχισα να σκαλίζω στα κολότζια από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, κυρίως από τότε που ήμουν στο στρατό. Στην αρχή, έφτιαχνα πιο αραιά, ένα τον χρόνο. Στη συνέχεια, ασχολήθηκα πιο στενά και αποφάσισα πως δεν μου αρέσαν τα κλασσικά μοτίβα που χρησιμοποιούνταν για πλουμιστά κολότζια. Ένιωθα ότι με περιόριζαν και ήθελα να φτιάχνω κάτι που θα εκφράζει περισσότερο αυτό που είμαι».
Τα κολότζια που φτιάχνει ο κ. Γιαννάκης έχουν επιρροές κυρίως από συναισθήματα που του προκαλούν καθημερινές καταστάσεις. Τα έχει χωρίσει σε θεματολογίες. «Η πρώτη μου θεματική συλλογή είναι αυτή των Ολυμπιακών αγώνων και ακολούθησαν θεματικές όπως η Μυθολογία. Ήθελα να ασχοληθώ με θρησκευτικά ζητήματα, αλλά δεν τολμούσα στην αρχή να τα αγγίξω γιατί νόμιζα ότι μπορεί να τα προσβάλω, όμως το τόλμησα και θεωρώ πως πλέον είναι αποδεκτό το αποτέλεσμα. Είναι και άλλες θεματολογίες όπως, της πολιτικής και το προσφυγικό».
Εμπνεύστηκε και από την τραγική ιστορία του τρίχρονου αγοριού, Αϊλάν Κουρντί, από τη Συρία, που το σωματάκι του ξεβράσθηκε σε παραλία της Τουρκίας, όταν στην προσπάθεια της οικογένειάς του να του προσφέρει μια καλύτερη ζωή, το πλοιάριό τους ναυάγησε. «Προσπάθησα για ένα μήνα να ολοκληρώσω τη ζωγραφιά του μικρού παιδιού. Κάθε φορά που άγγιζα πάνω για να προχωρήσω το έργο με έπιαναν κλάματα. Είχα επηρεαστεί πολύ με την ιστορία. Έχω αρκετές δημιουργίες που αφορούν τους πρόσφυγες».
Κάθε νέα ιδέα που έχει ο κ. Γιαννάκης ζυμώνεται αρχικά στο μυαλό του, στη συνέχεια εξωτερικεύεται σε χαρτί και αργότερα στο κολότζι. «Μπορεί πριν ξεκινήσω για ένα μήνα να σκέφτομαι και να επεξεργάζομαι αυτό που θέλω να φτιάξω. Μετά ακολουθεί το σκιτσάρισμα χωρίς πολλές λεπτομέρειες και όταν καταλήξω με την προεργασία, αρχίζω να ζωγραφίζω. Παλιά τις ζωγραφιές τις σκάλιζαν με το μαχαιράκι, εγώ χρησιμοποιώ τον πυρογράφο. Τα καίω δηλαδή. Ο χρόνος της παρασκευής ενός έργου εξαρτάται από την πυκνότητα των εικόνων και την λεπτότητά τους. Κάποιες φορές μπορεί να μου πάρει μια βδομάδα, ενώ άλλες ένα μήνα για να ολοκληρωθεί».
Ανάμεσα σ΄άλλα θέματα μπορεί κάποιος να βρει στο Μουσείο αντιπολεμικά σχέδια αλλά και για την πανδημία. Κάποια από τα τελευταία έργα του είναι αφιερωμένα στην ιατρική κοινότητα και τον κορωνοϊό. «Όταν έφτιαχνα αυτά τα έργα, είχε επηρεαστεί η ψυχολογία μου, όπως και σε όλο τον κόσμο. Τους τελευταίους μήνες δουλεύω στο μυαλό μου θέματα από την Παλαιά Διαθήκη, όπως για παράδειγμα, ο Μωυσής».
Η δημιουργία του Μουσείου ήταν απόφαση του Μητροπολίτη Κύκκου, όταν είχε δει τα έργα του κ. Γιαννάκη κρυμμένα σε κούτες. «Τα είχα φυλαγμένα και ο Μητροπολίτης θεώρησε έγκλημα να μην τα εκθέτω. Του είπα πως δεν είχα χρήματα για εκθεσιακούς χώρους και το ανέλαβε αυτός. Έτσι, το μουσείο άρχισε να παίρνει μορφή πέντε μήνες πριν ξεσπάσει η πανδημία. Μετά, οι εργασίες σταμάτησαν και ολοκληρώθηκαν σταδιακά».
Αυτό που αναμένεται είναι να αποφασιστεί από τον Μητροπολίτη η επίσημη ημερομηνία για τα εγκαίνια αλλά και η ονομασία για το Μουσείο, αφού η ονομασία «Μουσείο πλουμιστού κολοτζιού» έχει αποφασιστεί προσωρινά.
Ο κ. Γιαννάκης αφήνει κληρονομιά στον Κάμπο. Κληρονομία, που μίλησε μέσα από την ψυχή και τα βιώματά του. Αυτό φαίνεται και στον τρόπο που μιλάει για τα πλουμιστά του κολότζια, αφού όταν τον ρωτήσαμε ποιο ξεχωρίζει, χωρίς σκέψη απάντησε: «είναι λες και ρωτάς έναν γονιό ποιο είναι το αγαπημένο του παιδί. Δεν μπορώ να διαλέξω κάποιο».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Ένα πάρκο ιαπωνικών κερασιών ανθίζει στον Κάμπο (pics)