Στα σύνορα Ρουμανίας-Ουκρανίας, στην πόλη Σιρέτ, η αποστολή «Εθελοντές Γιατροί-Κύπρος» περιθάλπει τους Ουκρανούς πρόσφυγες, οι οποίοι περνούν στη Ρουμανία, με αυτοκίνητα, λεωφορεία ή ακόμα και με τα πόδια για να γλιτώσουν από τους βομβαρδισμούς.
Ο κόσμος είναι πολύς στα σύνορα, λέει στο ΚΥΠΕ η φωτορεπόρτερ του Κάτια Χριστοδούλου, η οποία συνοδεύει την αποστολή, προσθέτοντας ότι λόγω της απαγόρευσης κυκλοφορίας τη νύχτα στην Ουκρανία, η ροή των προσφύγων αρχίζει μόλις ξημερώσει.
Σχηματίζονται ουρές χιλιομέτρων αυτοκινήτων, αναφέρει, αλλά υπάρχει και κόσμος που μη έχοντας μεταφορικό μέσο περπατάει για 10 ώρες με τα πόδια από την Τέρεπλετς, την πιο κοντινή πόλη στην Ουκρανία. Εκεί βρίσκονται περίπου 200.000 εκτοπισμένοι σε καταυλισμούς, περιμένοντας να δουν αν θα συνεχιστούν οι επιθέσεις και αν τελικά θα χρειαστεί να φύγουν.
Σύμφωνα με πληροφορίες από τις τοπικές αρχές, προσθέτει, ήδη έχουν περάσει στην Ρουμανία γύρω στους 600.000 πρόσφυγες από την Ουκρανία.
Στα σύνορα, εθελοντές προσφέρουν ζεστή σούπα ή ρόφημα, παρέχονται οι πρώτες βοήθειες αν χρειαστεί ενώ υπάρχει ακόμα και τμήμα εθελοντών κωφάλαλων που χρειάστηκε χθες να συνδράμει για την φροντίδα κωφάλαλης κοπέλας.
Σύμφωνα με τον επικεφαλής της κυπριακής αποστολής Δρ Γιώργο Μακρυγιάννη η κυπριακή αποστολή είναι η μοναδική εθελοντική κινητή μονάδα με ιατρικό προσωπικό που βρίσκεται στη συνοριακή πόλη και εκεί θα παραμείνει ως το μεσημέρι της Δευτέρας παρέχοντας ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στους πρόσφυγες. Η κυπριακή ιατρική ομάδα συνδράμει και την ομάδα νοσηλευτών του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού που βρίσκεται επιτόπου.
Παράλληλα, θα ανταποκρίνεται, όπως έκανε χθες Τετάρτη, σε κλήσεις για ιατρική βοήθεια από κοντινές πόλεις όπου φιλοξενούνται πρόσφυγες.
Ο Δρ. Μακρυγιάννης αναφέρει επίσης ότι σίγουρα θα υπάρξει και δεύτερη κυπριακή αποστολή τις επόμενες εβδομάδες.
Ερωτηθείς αν έχουν αρκετό εξοπλισμό και φάρμακα για την παροχή της απαραίτητης φροντίδας απαντάει ότι «υπάρχει επάρκεια». Προσθέτει ότι αν κάποιο περιστατικό είναι πιο σοβαρό και χρειάζεται να αγοραστούν συγκεκριμένα φάρμακα, τότε παρέχεται στους πρόσφυγες οικονομική στήριξη για να το πράξουν.
Μια οικογένεια με δύο μικρά κοριτσάκια, την Άννια, 2 χρονών που κρατά στην αγκαλιά της το αρκουδάκι της και την Ρούσια 6, μαζί με το γατάκι τους την Ντέιζι περνούν τα σύνορα με το αυτοκίνητό τους γεμάτο. Πηγαίνουν, όπως λένε στην Κάτια, για να φιλοξενηθούν σε φίλους τους σε άλλη πόλη της Ρουμανίας.
«Αγαπάμε πολύ την χώρα μας και θέλουμε να επιστρέψουμε», λέει η μητέρα της οικογένειας, Νάταλι, εξηγώντας ότι κοντά στην πόλη τους υπήρχε αεροδρόμιο το οποίο βομβαρδιζόταν συνέχεια και γι αυτό επέλεξαν να φύγουν.
