Στην αρχή της σεζόν το κυρίαρχο θέμα συζήτησης στο κυπριακό ποδόσφαιρο ήταν η κάρτα φιλάθλου. Σήμερα ουδείς (εξακολουθεί να) πιστεύει ότι ήταν/είναι η πηγή του κακού και όλων των προβλημάτων, ελάχιστοι όμως διαφωνούν ότι «ήρθε κι έδεσε» δίνοντας τη χαριστική βολή σε ό,τι αφορά την προσέλευση στα γήπεδα.
Στα μισά της σεζόν τη σκυτάλη παρέλαβε η υπόθεση Ουζόχο, η οποία σε προχειρότητα, αλαφρομυαλιά, σκοπιμότητες και παρασκήνιο ουδέν είχε να ζηλέψει από την αντίστοιχη υπόθεση της κάρτας φιλάθλου.
Πλέον, στην τελική ευθεία της σεζόν, στο προσκήνιο επέστρεψε η υπόθεση των στημένων. Μια εφεδρική γεννήτρια στάθηκε αφορμή να μάθουμε ότι κόκκινοι φάκελοι εξακολουθούν να έρχονται στα γραφεία της ΚΟΠ, η οποία -χωρίς ξεκάθαρη γνωμοδότηση της UEFA για τις ευθύνες- αδυνατεί να κινηθεί για την προάσπιση του προϊόντος της. Εξ ου και η απόφαση αναστολής του πρωταθλήματος, μέχρι να βρεθεί μια λύση -προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση.
Ό,τι ακολούθησε σε επίπεδο αντιδράσεων, παραπόνων και καταγγελιών ήταν ακόμη μια αποθέωση του θεάτρου σκιών, στο οποίο οι (πλείστοι) ποδοσφαιρόφιλοι έχουν κουραστεί ή/και βαρεθεί να είναι θεατές.
Άπαντες οι ενδιαφερόμενοι το αντιλαμβάνονται, ουδείς όμως προβληματίζεται ή κινείται για την ανατροπή του σκηνικού. Έχουν σοβαρότερες έγνοιες. Οι μεν πασχίζουν να σουλουπώσουν τη βιτρίνα με την αυταπάτη ότι πίσω της θα κρύψουν τα δομικά προβλήματα που διέπουν το άθλημα από τη βάση του, οι δε πασχίζουν να εξασφαλίσουν τα προς το (ευ) ζην απομυζώντας την αγελάδα των τηλεοπτικών ή προσφεύγοντας στην παρανομία.
Για τις προθέσεις και τις συμπεριφορές και των μεν και των δε τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους τα τελευταία χρόνια. Η συχνή επανάληψη του φαινομένου μάλιστα έχει εμπεδώσει στο μυαλό των ποδοσφαιρόφιλων ότι τα πράγματα έτσι ήταν, έτσι είναι κι έτσι θα είναι.
Κάθε νέο κρούσμα καθιστά ακόμη πιο απίθανη την επιστροφή τους. Στο λαοφιλέστερο των αθλημάτων τα φώτα σιγά-σιγά σβήνουν το ένα πίσω από το άλλο. Και ουδεμία εφεδρική γεννήτρια μπορεί να αποτρέψει το τελικό μπλακ άουτ. Η ώρα της τελευταίας καληνύχτας πλησιάζει.
Στα μισά της σεζόν τη σκυτάλη παρέλαβε η υπόθεση Ουζόχο, η οποία σε προχειρότητα, αλαφρομυαλιά, σκοπιμότητες και παρασκήνιο ουδέν είχε να ζηλέψει από την αντίστοιχη υπόθεση της κάρτας φιλάθλου.
Πλέον, στην τελική ευθεία της σεζόν, στο προσκήνιο επέστρεψε η υπόθεση των στημένων. Μια εφεδρική γεννήτρια στάθηκε αφορμή να μάθουμε ότι κόκκινοι φάκελοι εξακολουθούν να έρχονται στα γραφεία της ΚΟΠ, η οποία -χωρίς ξεκάθαρη γνωμοδότηση της UEFA για τις ευθύνες- αδυνατεί να κινηθεί για την προάσπιση του προϊόντος της. Εξ ου και η απόφαση αναστολής του πρωταθλήματος, μέχρι να βρεθεί μια λύση -προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση.
Ό,τι ακολούθησε σε επίπεδο αντιδράσεων, παραπόνων και καταγγελιών ήταν ακόμη μια αποθέωση του θεάτρου σκιών, στο οποίο οι (πλείστοι) ποδοσφαιρόφιλοι έχουν κουραστεί ή/και βαρεθεί να είναι θεατές.
Άπαντες οι ενδιαφερόμενοι το αντιλαμβάνονται, ουδείς όμως προβληματίζεται ή κινείται για την ανατροπή του σκηνικού. Έχουν σοβαρότερες έγνοιες. Οι μεν πασχίζουν να σουλουπώσουν τη βιτρίνα με την αυταπάτη ότι πίσω της θα κρύψουν τα δομικά προβλήματα που διέπουν το άθλημα από τη βάση του, οι δε πασχίζουν να εξασφαλίσουν τα προς το (ευ) ζην απομυζώντας την αγελάδα των τηλεοπτικών ή προσφεύγοντας στην παρανομία.
Για τις προθέσεις και τις συμπεριφορές και των μεν και των δε τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους τα τελευταία χρόνια. Η συχνή επανάληψη του φαινομένου μάλιστα έχει εμπεδώσει στο μυαλό των ποδοσφαιρόφιλων ότι τα πράγματα έτσι ήταν, έτσι είναι κι έτσι θα είναι.
Κάθε νέο κρούσμα καθιστά ακόμη πιο απίθανη την επιστροφή τους. Στο λαοφιλέστερο των αθλημάτων τα φώτα σιγά-σιγά σβήνουν το ένα πίσω από το άλλο. Και ουδεμία εφεδρική γεννήτρια μπορεί να αποτρέψει το τελικό μπλακ άουτ. Η ώρα της τελευταίας καληνύχτας πλησιάζει.