Ο ΔΗΣΥ δεν είχε τοποθετηθεί αμέσως μετά την γνωστοποίηση της καταδίκης της Κυπριακής Δημοκρατίας από το ΕΔΑΔ. Περίμενε να τοποθετηθούν όλοι οι άλλοι, να δει τι θα πει και ο Σάββας Αγγελίδης και με μεγάλη καθυστέρηση εξέδωσε την πιο νερόβραστη ανακοίνωση που έγινε για το θέμα. Μια ανακοίνωση που «ττίκαρε τα κουτούθκια» της ορθότητας αλλά έδινε την αίσθηση πως ήταν κενή από οποιοδήποτε συναίσθημα.
Μετά την παρέλευση εικοσιτετράωρων και την τεράστια έκφραση κοινωνικής οργής, στην οποία το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης δεν συμμετείχε, επειδή ανέμενε «από τη Γενική Εισαγγελία να αξιολογήσει την απόφαση με τη δέουσα προσοχή και να προβεί σε κάθε αναγκαία ενέργεια για την συμμόρφωση της Δημοκρατίας με τις υποχρεώσεις της», η πρόεδρος του ΔΗΣΥ αισθάνθηκε τον θυμό και την αγωνία που αισθάνονταν από την πρώτη στιγμή η κοινωνία και κάποια άλλα κόμματα και δη της αντιπολίτευσης.
Η τοποθέτηση της Αννίτας Δημητρίου ήταν σωστή. Και απηχούσε αυτά που ανέφερε η αρχική ανακοίνωση του ΔΗΣΥ. Είχε, όμως, άλλο ύφος. Πιο συμβατό με την λαϊκή απαίτηση. Πιο ανήσυχο. Πιο επιτακτικό.
Η κ. Δημητρίου μίλησε και ως Πρόεδρος της Βουλής, λέγοντας πως «σε κάθε περίπτωση πρέπει να προχωρήσουμε με τροποποίηση του Συντάγματος και προσωπικά αναλαμβάνω την ευθύνη να προχωρήσουμε το συντομότερο. Απαιτείται περισσότερη διαφάνεια, περισσότερη λογοδοσία, περισσότερη επικοινωνία με τους πολίτες». Και αυτό την τιμά, γιατί έδειξε να δίνει τη δέουσα σημασία στο φλέγον ζήτημα του διαχωρισμού.
Το ερώτημα είναι γιατί ο ΔΗΣΥ απέτυχε να αξιολογήσει από την πρώτη στιγμή ποια θα ήταν η αντίδραση του κόσμου. Είναι κατανοητό εάν δεν ήθελε να ζητήσει την παραίτηση του Σάββα Αγγελίδη, που διετέλεσε Υπουργός του (άλλωστε δεν το ζήτησαν όλα τα κόμματα). Είναι, όμως, πραγματικά ανεξήγητο που δεν μπορούσε να διαβλέψει τι θα ακολουθούσε, ενώ είχε ώρες μπροστά του να μελετήσει τις πρώτες αντιδράσεις, και ευθυγραμμίστηκε με το λαϊκό συναίσθημα με delay.
