Μπορεί να μην ήταν σε θέση να μιλήσει, αλλά έλεγε τόσα πολλά με τα βουρκωμένα της μάτια. Μάτια, μέσα στα οποία διαγραφόταν ο καημός, ο πόθος και η δίψα για επιστροφή. Συναισθήματα τα οποία κατάφεραν να στριμωχτούν μέσα στα ολοκόκκινα της μάτια και με το άκουσμα της λέξης Κορμακίτης, αυτά γέμιζαν από δάκρυα και κυλούσαν σαν ποτάμι, επάνω στα ήδη γερασμένα της μάγουλα. Σήμερα, μπορεί να μετρά 102 χρόνια ζωής η κυρία Χριστίνα Φοραδάρη, μα η φλόγα για επιστροφή στο κατεχόμενο χωριό της, παραμένει άσβεστη μέσα στην καρδιά της.
Γεννηθείσα το 1922, η κυρία Φοραδάρη, έζησε ένα ολόκληρο αιώνα στο ένα από τα τέσσερα κατεχόμενα χωριά των Μαρωνιτών, τον Κορμακίτη. Εκεί, όπου έζησε τα παιδικά της χρόνια, παντρεύτηκε, έκανε και μεγάλωσε την οικογένειά της, εργάστηκε στα χωράφια και μάλιστα μέχρι τα 101 της, ήταν σε θέση να μαγειρεύει στα παιδιά της. Σήμερα, ωστόσο, λόγω των γηρατειών φυσικά, δεν μπορεί πλέον να προσφέρει όσα η κάθε μάνα θα ήθελε να χαρίζει στα παιδιά της, αφού χρήζει ιδιαίτερης φροντίδας στο Ίδρυμα Άγιος Αντώνιος στη Λευκωσία.
Η κάθε ρυτίδα στο ζαρωμένο της πρόσωπό και μια ιστορία. Ιστορία, η οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον Κορμακίτη της, τον οποίο τόσο πολύ λατρεύει και αγαπά. Κάθε ανάσα της, θα ήθελε να ήταν από το οξυγόνο της κατεχόμενης γης που περπατούσε για εκατό και πλέον χρόνια. Στα θέρη, στα χαρούπια, στις ελιές, είχε και μια ιστορία να εξιστορεί στα παιδιά της η κυρία Χριστίνα Φοραδάρη.
Ωστόσο, βασικότερος στόχος των υπεύθυνων του Ιδρύματος, είναι το άνοιγμα ενός Ιδρύματος στον κατεχόμενο Κορμακίτη, καθώς εκεί οι ηλικιωμένοι θα νιώθουν καλύτερα συναισθηματικά, αφού θα βρίσκονται στο χωριό που μεγάλωσαν και λάτρεψαν τόσο πολύ. « Βλέπουμε ηλικιωμένα άτομα, ειδικά από τον Κορμακίτη, να δακρύζουν και να θέλουν να επιστρέψουν πίσω στο χωριό τους. Ένας στόχος με τον κ. Χατζηρούσσο είναι να ανοίξει ένα ίδρυμα εικοσιτετράωρης βάσεως στον Κορμακίτη. Πιστεύω ότι άτομα με άνοια και ηλικιωμένα όταν βρίσκονται σε ένα χώρο στο χωριό τους, θα είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση. Ο καημός τους και ο πόθος τους είναι να ξανά πάνε πίσω στο χωριό τους και ας μην ξεχνάμε ότι είναι τα μόνα άτομα που προσπαθούν να κρατήσουν τις ρίζες και να κρατήσουν ζωντανό τον Κορμακίτη».