Διαβάζοντας κανείς τις «Εκκλησιάζουσες» του Αριστοφάνη και φθάνοντας στους στίχους 1169-1175, συναντά μια σύνθετη λέξη σιδηρόδρομο, την οποία σίγουρα θα δυσκολευτεί πολύ να διαβάσει με μια αναπνοή. Ο μεγαλοφυής κωμωδιογράφος ξεδιπλώνει στις κωμωδίες του την πολιτική και την ηθική στην Αθήνα του 5ου αι., με τον δικό του τρόπο, μέσα από καυστική σάτιρα, γενναίες δόσεις ειρωνείας, έξυπνους υπαινιγμούς, λογοπαίγνια και βωμολοχίες. Επίσης, χαρακτηριστικό της γραφής του είναι οι τολμηροί σχηματισμοί λέξεων, που τον αναδεικνύουν σε κορυφαίο λεξιπλάστη. Ένας τέτοιος σχηματισμός λέξης απαντά στην κωμωδία, «Εκκλησιάζουσες» και είναι ο ακόλουθος:
«λοπαδοτεμαχοσελαχογαλεοκρανιολειψανοδριμυποτριμματοσιλφιολιπαρομελιτοκατακεχυμενοκιχλεπικοσσυφοφαττοπεριστεραλεκτρυονοπτοπιφαλλιδοκιγκλοπελειολαγωοσιραιοβαφητραγανοπτερυγών». Η λέξη αυτή, η οποία παραπέμπει σε γλωσσοδέτη με σημαντικό βαθμό δυσκολίας, περιγράφει μια συνταγή και αποτελείται από 172 χαρακτήρες και 78 συλλαβές. Διάφορα υλικά, από κρέατα, θαλασσινά, πουλερικά, μέλι, κρασί, κ.ά., αναμειγνύονται με ανεπανάληπτο τρόπο συνθέτοντας ένα πιάτο, το οποίο λίγοι θα ήθελαν να δοκιμάσουν. Η λέξη - συνταγή είναι η μεγαλύτερη καταγεγραμμένη λέξη της ελληνικής γραμματείας από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Η απόδοση της λέξης στη νέα ελληνική είναι: «Ένα πιάτο με φέτες ψαριών, καρχαρία και κομμάτια από κεφάλι σκυλόψαρου, που δημιουργούν μια μίξη με έντονη, πικάντικη γεύση. Κάβουρα με μέλι, τσίχλα και κοτσύφι από πάνω, αγριοπερίστερο, ένα κανονικό περιστέρι, λίγο ψητό κοτόπουλο, ένα λαγό κρασάτο και τραγανές φτερούγες για βουτήγματα»...