Πήγαμε και σήμερα στον Μαθιάτη για το μνημόσυνο του συμμαθητή μας Μιχάλη Μενελάου. Και κάθε χρόνο έρχονται στο μυαλό μου οι ίδιες εικόνες, 21 χρόνια πριν.
Το αυτοκίνητο σε κτύπησε Πέμπτη βράδυ έξω από το σπίτι σου. Ήσουν στον αναπνευστήρα για περίπου 24 ώρες. Την Παρασκευή στο σχολείο κανείς δε μιλούσε. Ήταν ένα σχολείο με 1000 σκυμμένα κεφάλια και διπλάσια βουρκωμένα μάτια. Το βράδυ μάθαμε από τις ειδήσεις τα κακά μαντάτα, και πως οι δικοί σου πήραν την απόφαση να δωρίσουν τα όργανα σου.
Κυριακή μεσημέρι η κηδεία. Βάλαμε λεωφορεία από το σχολείο. Δε θυμάμαι πόσα, αλλά θυμάμαι πως ήταν πολλά. Ήταν μια βουβή πομπή. Θυμάμαι τα λόγια του διευθυντή μας, του κ. Στέλιος Παπαντωνίου στην εκκλησία. «Σε βλέπω να έρχεσαι στο γραφείο μου με τα πάνινα αθλητικά σου παπούτσια, να κρατάς το απολυτήριο σου και να τραβάς στον ουρανό» είπε στον επικήδειο ο κ. Παπαντωνίου.
Μα πιο έντονα από όλα θυμάμαι την κραυγή της μάνας, της κ. Σταυρούλας την ώρα που έριχναν το χώμα πάνω στο φέρετρο σου: «Βάλτε με και μένα μαζί του» και έσκιζε μαζί με τον ουρανό και τις καρδιές μας.
Και από τότε έγινες πρότυπο. Και για τη δωρεά οργάνων μα κυρίως γιατί ήσουν πρότυπο για τους φίλους σου και τους απέτρεψες να δοκιμάσουν ναρκωτικά. Αυτή την ιστορία που λίγοι την ήξεραν, τη μάθαμε όλοι και κάνουμε κάθε χρόνο τα «Μιχάλεια».
Όσο για τα θανατηφόρα τροχαία, δε θέλω να κάνω καμία ευχή ούτε να εκφράσω κάποια ελπίδα. Το σεβασμό πρέπει να μάθουμε όλοι. Πρώτα προς τον εαυτό μας και μετά για όλους τους άλλους. Και να κατανοήσουμε όλοι πως όταν κρατάμε στα χέρια μας το τιμόνι έχουμε μεγάλη ευθύνη.
