«Μια κουβέρτα του ’74 που φύλαγε μία πρόσφυγας τόσα χρόνια… Αυτή ήταν η πιο συγκινητική προσφορά. Mε πήρε μια γυναίκα, για να έρθει να φέρει κουβέρτες. Τις έφερε και μου έδειξε μία. Λέει, “αυτή την κουβέρτα, την έδωσαν της μάμας μου το 1974. Την φύλαγε για τόσα χρόνια. Τωρά ένιωσε πως μπορεί να τη δώσει παρακάτω. Θα ήθελα σας παρακαλώ, να τη δώσω εγώ”. Όταν έδωσε την κουβέρτα, είπε στην κοπέλα που την πήρε. “Πάρτην… Είναι η κουβέρτα που έδωσαν της μάμας μου το ’74, όταν βγήκε πρόσφυγας. Θέλω να την έχεις”. Μετά γράφτηκε ως εθελόντρια και μας βοηθά.
Είναι τόσες πολλές οι συγκινητικές ιστορίες, που κάθε φορά που ζω κάτι τέτοιο νιώθω ότι έχουμε ελπίδα», αφηγείται συγκινημένη η Νατάσα Γεωργίου, μία από τις διαχειρίστριες της πλατφόρμας εθελοντών Kofinou We Care -Volunteers' Support. Μιας ομάδας ανθρώπων, που ανέλαβαν το καθήκον, να προμηθεύσουν με είδη πρώτης ανάγκης, τους πρόσφυγες στο Κέντρο φιλοξενίας της Κοφίνου. Διανέμουν ρούχα, παπούτσια, είδη προσωπικής υγιεινής και πολλά άλλα που προσφέρουν, πολίτες που βλέπουν τις αναρτήσεις πλατφόρμας εθελοντών στο facebook.
Όπως οι γονείς του μικρού Μιχάλη, η ανάρτηση για την προσφορά των οποίων, στάθηκε αφορμή γι’ αυτή τη συνέντευξη. Η ανάρτηση ανέφερε: «Ο μικρός Μιχάλης είχε τη βάφτισή του! Αντί για μπομπονιέρες, οι γονείς του αποφάσισαν να αγοράσουν και να δωρίσουν στα παιδάκια του Κέντρου Φιλοξενίας της Κοφίνου, είδη προσωπικής υγιεινής όπως πακέτα με μωρομάντηλα, βρεφικά σαμπουάν και κρέμες για εξανθήματα! Η συγκίνηση μας για ακόμα μια φορά ήταν πολύ μεγάλη».
«Είναι ακόμη μια, συγκινητική εισφορά. Είναι μια οικογένεια,που θέλει να μείνει ανώνυμη. Αντί μπομπονιέρες στα βαφτίσια του μωρού της, αγόρασε είδη πρώτης ανάγκης για τους πρόσφυγες. Μια άλλη οικογένεια, αντί δώρα στα γενέθλια του μωρού τους, πήραν εισφορές και μάζεψαν ένα ποσό, με το οποίο αγόρασαν είδη προσωπικής υγιεινής για τα βρέφη. Έχει ακόμη άτομα, που μας φέρνουν σε μικρές τσαντούλες ένα άρωμα, ένα μαντήλι, μικρά δωράκια για να τα προσφέρουμε. Βλέπεις ότι περιποιήθηκαν, εκείνο που ήθελαν να δώσουν και φρόντισαν να είναι σε άριστη κατάσταση», λέει η Νατάσα Γεωργίου.
*Η Νατάσα Γεωργίου είναι η δεύτερη από αριστερά
<
Είχε δύο σακάκια και έδωσε το ένα
«Ζούμε πολύ συγκινητικές στιγμές. Μία από αυτές, ήταν πριν λίγες μέρες, όταν μας κάλεσαν στο Κέντρο υποδοχής στην Κοκκινοτριμιθιά για να πάρουμε παπούτσια και σακάκια στα μωρά. Πήγαμε με μια άλλη εθελόντρια, στο κέντρο της Κοφίνου για να κάνουμε πακέτα. Ήρθε να μας βοηθήσει μια κοπέλα από τη Συρία, που διαμένει στο Κέντρο. Μας έλειπε ένα σακάκι για ένα από τα 12 μωρά, που μας ζητήθηκε να τους πάρουμε πακέτα. Λέει μας, “θα φέρω το σακάκι του μωρού μου. Μου έδωσαν ένα πρόσφατα.” Είχε δύο σακάκια για το μωρό της, ένα για το σχολείο και ένα έξτρα. Ήρθε και έφερεν μας το ένα, για να το δώσουμε σε ένα άλλο μωρό».
«Ζούμε πολύ συγκινητικές στιγμές. Μία από αυτές, ήταν πριν λίγες μέρες, όταν μας κάλεσαν στο Κέντρο υποδοχής στην Κοκκινοτριμιθιά για να πάρουμε παπούτσια και σακάκια στα μωρά. Πήγαμε με μια άλλη εθελόντρια, στο κέντρο της Κοφίνου για να κάνουμε πακέτα. Ήρθε να μας βοηθήσει μια κοπέλα από τη Συρία, που διαμένει στο Κέντρο. Μας έλειπε ένα σακάκι για ένα από τα 12 μωρά, που μας ζητήθηκε να τους πάρουμε πακέτα. Λέει μας, “θα φέρω το σακάκι του μωρού μου. Μου έδωσαν ένα πρόσφατα.” Είχε δύο σακάκια για το μωρό της, ένα για το σχολείο και ένα έξτρα. Ήρθε και έφερεν μας το ένα, για να το δώσουμε σε ένα άλλο μωρό».
<
«Έχουμε πολλές ομάδες και οργανωμένα σύνολα που μας υποστηρίζουν, ανάμεσά τους και η Ομόνοια που μας έδωσε την ευκαιρία να πάμε στο γήπεδο να μαζέψουμε παπούτσια. Μαζέψαμε 230 ζευγάρια παπούτσια, τα οποία πήγαν στην Κοκκινοτριμιθιά.
Την Κυριακή θα είμαστε πάλι στη δυτική κερκίδα της Ομόνοιας για να μαζέψουμε και άλλα παπούτσια, σακάκια και κουβέρτες επειδή χρειαζόμαστε για τα κέντρα της Κοφίνου και της Κοκκινοτριμιθιάς».
«Είναι τόσες πολλές οι συγκινητικές ιστορίες και η προσφορά. Πραγματικά, κάποτε με απογοητεύει, να ακούω κόσμο να μιλά με τόση απαξίωση και τόσο μίσος για άτομα, που έρχονται πρόσφυγες στον τόπο μας. Αντί να θυμηθούμε εκείνα που έζησε τούτος ο τόπος, αντιμετωπίζουμε με αυτόν τον άσχημο τρόπο τους πρόσφυγες. Βγήκαμε και εμείς πρόσφυγες το 1974 και φύγαμε μετανάστες στο εξωτερικό και μπορεί να έχουμε πιο πολλούς Κυπραίους εκτός, απ’ ότι εντός Κύπρου.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι περνούν πολύ δύσκολα μέχρι να φτάσουν στην Κύπρο. Να σας πω την ιστορία μιας οικογένειας που μας συγκίνησε πάρα πολύ. Ο πατέρας, μαζί με τα τρία του παιδιά ήθελαν να πάνε στη Γερμανία, όπου βρισκόταν η μητέρα, η οποία είχε φύγει πιο νωρίς, αφού αντιμετώπιζε πρόβλημα με την υγεία της. Κατέληξαν Κύπρο, στο κέντρο της Κοφίνου και έμειναν δύο χρόνια μακριά. Η υγεία του μικρού μωρού της οικογένειας, που είναι σήμερα 8 χρονών, ήταν σε πολύ κακή κατάσταση. Επιτέλους, μετά από διάφορα διαβήματα που έγιναν, καταφέραμε να έρθει η μητέρα στην Κύπρο. Αυτή την οικογένεια τη στηρίζουν πολλοί εθελοντές, μέχρι σήμερα».d="1229931" src="http://newsasset/ImgSrc.aspx?Resolution=2&Doc=1229931" style="width:300px" /><
«Ήμουν τρεις μέρες άρρωστη»
«Προσφέρουμε εθελοντικά στο Κέντρο υποδοχής στην Κοφίνου από το 2015. Μαζί με τη Σοφία Μιχαηλίδη, είμαστε από τους πρώτους, που ξεκινήσαμε την πλατφόρμα. Το Kofinou We Care, είναι η τρίτη χρονιά, που λειτουργεί. Δεν το κάνουμε για να μας πουν μπράβο. Είναι υποχρέωση κάθε ανθρώπου, να στέκεται δίπλα στον συνάνθρωπο του. Προσφέρουμε αλληλεγγύη, δεν προσφέρουμε φιλανθρωπία», λέει και ξαναλέει.
«Προσφέρουμε εθελοντικά στο Κέντρο υποδοχής στην Κοφίνου από το 2015. Μαζί με τη Σοφία Μιχαηλίδη, είμαστε από τους πρώτους, που ξεκινήσαμε την πλατφόρμα. Το Kofinou We Care, είναι η τρίτη χρονιά, που λειτουργεί. Δεν το κάνουμε για να μας πουν μπράβο. Είναι υποχρέωση κάθε ανθρώπου, να στέκεται δίπλα στον συνάνθρωπο του. Προσφέρουμε αλληλεγγύη, δεν προσφέρουμε φιλανθρωπία», λέει και ξαναλέει.
Μια τυχαία επίσκεψη πριν από πέντε χρόνια, στο Κέντρο Υποδοχής στην Κοφίνου έγινε η αφορμή για να ξεκινήσει η Νατάσα Γεωργίου, την εθελοντική της δράση. Μια επίσκεψη που, όπως λέει, τη συντάραξε.
«Μια φίλη, ήθελε να πάρει κάποια πράγματα και δεν είχε αυτοκίνητο και προσφέρθηκα να την πάρω. Μόλις μας είδαν οι πρόσφυγες, έτρεξαν κατά πάνω μας και μας είπαν τι χρειάζονται. Επέστρεψα με μια στοίβα κόλλες, στις οποίες έγραψα τα πράγματα που χρειάζονταν. Αυτό έγινε το 2015. Όταν επέστρεψα Λεμεσό αρρώστησα, επειδή αυτό που έλαβα, είχε πάρα πολύ πόνο. Ήμουν τρεις μέρες άρρωστη. Όταν συνήλθα είπα, ή επιστρέφω και βοηθώ, ή γυρίζω την πλάτη και ξεχνώ τι είδα. Βεβαίως, δεν μπορούσα να ξεχάσω τι είδα και ούτε μπορούσα να εγκαταλείψω τους ανθρώπους, που η μόνη τους ελπίδα για να έχουν κάποια είδη πρώτης ανάγκης, είμασταν εμείς.
Δεν φαντάζεσαι ποτέ ότι ένα ποτήρι ή ένα μαχαίρι, είναι τόσο σημαντικά για κάποιους. Για μας είναι αυτονόητο πως θα έχουμε ένα σακάκι το χειμώνα, είναι αυτονόητο πως θα έχουμε ένα ζευγάρι παπούτσια. Για κάποιους ανθρώπους, όμως"text-indent:0.0px;"><
Το θαύμα με το skateboard και τα 80 ποδήλατα
«Συνέχισα να πηγαίνω στο κέντρο. Ένα μωρό που είπε μια μέρα, ότι θέλει ένα ποδήλατο. Λέω του, “είναι δύσκολο να βρω ποδήλατο. Πες μου κάτι πιο μικρό”. Mου ζήτησε ένα skateboard. Όπως ερχόμουν Λεμεσό, σκεφτόμουν ποια φίλη μου που έχει παιδιά, μπορεί να έχει. Όταν έφτασα στο σπίτι μου, βρήκα στην βεράντα μου ένα skateboard. Ήταν οι κόρες μου σπίτι και τους είπα “που βρέθηκε αυτό πάνω στη βεράντα;” Η μία μου κόρη, μου είπε ότι της το έδωσε ένας συμμαθητής της, που δεν το ήθελε. Της λέω, “θέλω το”.
«Συνέχισα να πηγαίνω στο κέντρο. Ένα μωρό που είπε μια μέρα, ότι θέλει ένα ποδήλατο. Λέω του, “είναι δύσκολο να βρω ποδήλατο. Πες μου κάτι πιο μικρό”. Mου ζήτησε ένα skateboard. Όπως ερχόμουν Λεμεσό, σκεφτόμουν ποια φίλη μου που έχει παιδιά, μπορεί να έχει. Όταν έφτασα στο σπίτι μου, βρήκα στην βεράντα μου ένα skateboard. Ήταν οι κόρες μου σπίτι και τους είπα “που βρέθηκε αυτό πάνω στη βεράντα;” Η μία μου κόρη, μου είπε ότι της το έδωσε ένας συμμαθητής της, που δεν το ήθελε. Της λέω, “θέλω το”.
Σκέφτηκα ότι αφού μπόρεσα να βρω τόσο εύκολα skateboard, θα δοκιμάσω να βρω και ένα ποδήλατο. Ξεκίνησα ζητώντας ένα ποδήλατο και έφτασαν πέντε ποδήλατα. Οπόταν την επόμενη φορά που πήγα στο κέντρο ρώτησα, “πόσα μωρά θέλετε ποδήλατο;”. Φυσικά ήθελαν όλα. Χρειαζόμασταν 80 ποδήλατα.
Τότε, έκανα ανάρτηση στο facebook, από τον προσωπικό μου λογαριασμό και ζήτησα όποιος έχει έξτρα ποδήλατο να το φέρει, να το πάρουμε στα μωρά. Την ίδια ημέρα μου έστειλε μήνυμα η Κυπριακή Ομοσπονδία Ποδηλασίας και κάποιος που είχε κατάστημα στη Λεμεσό, ο οποίος πουλά και επισκευάζει ποδήλατα. Έτσι ξεκινήσαμε μια παγκύπρια εκστρατεία. Δημιουργήσαμε σταθμό σε κάθε πόλη. Μαζεύτηκαν τα 80 ποδήλατα.
Όταν έγινε η παράδοση, κάναμε μια τελετή στο κέντρο υπό την αιγίδα της τότε Επιτρόπου προστασίας για τα δικαιώματα των παιδιών. Ήρθαν και από την ομοσπονδία και ο εθελοντής, ο Μιχάλης Κοντοβούρκης από τη 
erdana;font-size:12px">
<
erdana;font-size:12px">
«Μόλις πήραν τα ποδήλατά τους τα μωρά, άνοιξε το κάγκελο του κέντρου και βγήκαν όλα έξω πάνω στα ποδήλατα. Άκουγες μόνο χαρούμενες φωνές. Θυμήθηκα την πρώτη φορά που ανέβηκα εγώ σε ποδήλα:Verdana;font-size:12px">
<
<
<
<
α στο Facebook που ονομάζεται Kofinou We Care-Volunteers' Support. Μέσω αυτής της σελίδας, ανακοινώνουμε τις ανάγκες και ο κόσμος ανταποκρίνεται».
<
<
To Kofinou We Care -Volunteers' Support
Μια ομάδα τριανταπέντε εθελοντών, βρίσκονται πίσω από την πλατφόρμα Kofinou We Care.
Μια ομάδα τριανταπέντε εθελοντών, βρίσκονται πίσω από την πλατφόρμα Kofinou We Care.
«Είμαστε εγκεκριμένοι από την Υπηρεσία Ασύλου, του Υπουργείου Εσωτερικών. Μας έχουν παραχωρηθεί δύο χώροι στο κέντρο φιλοξενίας Κοφίνου. Ο ένας χώρος, είναι Κέντρο διανομής για ενήλικές. Εκεί διανέμουμε είδη πρώτης ανάγκης, όπως ρούχα παπούτσια, κουβέρτες κουζινικά κ.λπ. Ο δεύτερος χώρος, είναι για μητέρες, βρέφη και παιδιά. Αν κάποια γυναίκα είναι έγκυος της δίνουμε βαλίτσα για το νοσοκομείο, με όλα τα απαραίτητα για το μωρό. 
εκριμένο κέντρο, εξυπηρετούμε μητέρες και παιδιά, μέχρι 16 ετών».
εκριμένο κέντρο, εξυπηρετούμε μητέρες και παιδιά, μέχρι 16 ετών».«Καλύπτουμε όλες τις ανάγκες των διαμενόντων στην 
βρέφη. Κάθε Σάββατο εργάζονται πέντε άτομα. Αφιερώνει κάποιος μια φορά το μήνα, τρεις ώρες, από τις 9-12 το πρωί».
βρέφη. Κάθε Σάββατο εργάζονται πέντε άτομα. Αφιερώνει κάποιος μια φορά το μήνα, τρεις ώρες, από τις 9-12 το πρωί».α στο Facebook που ονομάζεται Kofinou We Care-Volunteers' Support. Μέσω αυτής της σελίδας, ανακοινώνουμε τις ανάγκες και ο κόσμος ανταποκρίνεται».Το μεγάλο ευχαριστώ
«Πρέπει να πούμε ένα τεράστιο ευχαριστώ στον κόσμο, που ανταποκρίνεται τόσο. Τις προάλλες θέλαμε κομπιούτερ, γιατί έσπασε το δικό μας και μας έφεραν 4. Θα τα χρησιμοποιήσουμε όλα, για τα δύο μας κέντρα» .
«Πρέπει να πούμε ένα τεράστιο ευχαριστώ στον κόσμο, που ανταποκρίνεται τόσο. Τις προάλλες θέλαμε κομπιούτερ, γιατί έσπασε το δικό μας και μας έφεραν 4. Θα τα χρησιμοποιήσουμε όλα, για τα δύο μας κέντρα» .
<
«Έχουμε ανάγκες σε όλα τα είδη, απλώς βγάζουμε ανακοινώσεις μόνο γι' αυτά που μαζεύουμε κάθε εβδομάδα. Δεν έχουμε μεγάλο αποθηκευτικό χώρο και είναι δύσκολο να τα μαζεύουμε όλα μαζί. Έτσι κάνουμε έκκληση στον κόσμο, να χωρίζει αυτά που μας φέρνει. Τα ρούχα είναι καλύτερο να είναι σε ξεχωριστές σακούλες, ανάλογα αν είναι για άνδρες, γυναίκες ή παιδιά. Επίσης, έκκλησή μας είναι να μην μας φέρνουν μη εποχιακά ρούχα. Τώρα μαζεύουμε, ζεστά ρούχα, δεν θέλουμε καλοκαιρινά. Το ίδιο ισχύει και για τα παπούτσια. Καταγράφουμε τις ανάγκες κάθε Σάββατο και προβαίνουμε στις αντίστοιχες ενέργειες.
Οργανώνουμε επίσης, τα πάρτι της παραμονής της Πρωτοχρονιάς. Έρχεται ο Μάλεκ, πρόσφυγας από τη Συρία, ο οποίος έμενε παλιά στην Κοφίνου και μαγειρεύει για όλους. Εμείς βρίσκουμε τα υλικά. Το βράδυ σερβίρουμε, έρχεται ο Άγιος Βασίλης και χορεύουμε και τραγουδούμε» λέει καταλήγοντας η Νατάσα Γεωργίου.
Οι εθελοντές του Kofinou We Care, δεν προσφέρουν απλώς αλληλεγγύη. Είναι μια ομάδα ανθρώπων που προσφέρουν αγάπη, χαρά και κυρίως ελπίδα σε όλους αυτούς που… το νερό τους έφερε ως εδώ... Σε αυτούς, που δεν ξέρουν τι τους επιφυλάσσει το μέλλον, που ζουν καθημερινά με την ανασφάλεια και τον πόνο.
Αυτά τα συναισθήματα, ώθησαν εκείνη τη γυναικά να βγάλει από το ερμάρι της, 45 χρόνια μετά, την κουβέρτα που της έδωσαν μόλις «βγήκε» πρόσφυγας το 1974 και να την προσφέρει σε ένα άλλο πρόσφυγα. Τα κοινά βιώματα και ο αναγνωρίσιμος πόνος...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: