Σήμερα ο καρκίνος είναι η No1 αιτία θανάτου και ειδικά στην Κύπρο τα κρούσματα είναι πολλά. Συγκεκριμένα, το 20% του γυναικείου πληθυσμού έχουν την προδιάθεση για καρκίνο του μαστού. Είναι κάτι πολύ σοβαρό, που πρέπει να μας προβληματίσει.
Επέλεξα να ζωγραφίσω τον εαυτό μου, γιατί θα μπορούσα να είμαι εγώ στη θέση των γυναικών που υποφέρουν και παλεύουν σήμερα με τον καρκίνο. Ήθελα να περάσω το μήνυμα ότι θα μπορούσε ο καθένας μας να ήταν σε αυτή τη θέση.
Σίγουρα όταν έφτασε σε ένα προχωρημένο στάδιο το έργο, άρχισε να γίνεται για μένα όλο και πιο δύσκολο. Πλέον δεν ζωγράφιζα μια αόριστη γυναικεία φιγούρα. Είχα απέναντι μου τη Χριστίνα με ένα μαστό. Πολλές φορές δεν είχα τη δύναμη να το συνεχίσω, να σταθώ αντικριστά μαζί του. Και ενώ λάμβανα την απόφαση να το συνεχίσω, τελικά λύγιζα και να οπισθοχωρούσα.
Το έργο ξεκίνησε αρχές του 2015. Οπότε καταλαβαίνετε και τον λόγο που μου πήρε κυριολεκτικά «χρόνο». Ήρθα αντιμέτωπη με το φόβο μου... και το φόβο κάθε γυναίκας. Είχα μπει σε μια διαδικασία τριβής με τον εαυτό μου όλο αυτό το διάστημα.
Δεν ξέρω αν με έχει αλλάξει ως άνθρωπο. Ξέρω σίγουρα ότι με έχει αλλάξει στον τρόπο που αντιμετωπίζω πλέον τα μικρά, καθημερινά, χαζά «προβληματάκια». Θυμάμαι, χαρακτηριστικά, κάποια πρωινά να πίνω τον καφέ μου δίπλα απ’ την μπαλκονόπορτα του δωματίου μου, ξέροντας ότι σε λίγο θα βρίσκομαι στο εργαστήρι για να ζωγραφίσω. Ένιωθα ευγνωμοσύνη και ευτυχία, έτοιμη να παλέψω για «μια νίκη και ένα δικαίωμα».
Σίγουρα δικοί μου άνθρωποι που με γνωρίζουν, δεν περίμεναν ότι θα έκανα ποτέ τέτοια κίνηση, γιατί με ξέρουν μαζεμένη, συγκρατημένη, ντροπαλή και συνήθως δεν μιλάω πολύ στην παρέα. Παίρνω όλα αυτά που ακούω και βλέπω γύρω μου, και απλά εκφράζομαι μέσα απ’ τα έργα μου.
Καταλαβαίνω γιατί μπορεί να σκέφτηκε κάποιος ότι η Φρίντα Κάλο ίσως να με έχει επηρεάσει στη θεματολογία. Όμως, σας διαβεβαιώνω ότι δεν έχει απολύτως καμία σχέση με τους προβληματισμούς μου ή με αυτά που βιώνω και βλέπω εγώ στην καθημερινότητα μου.Το έργο «Αfter The Surgery (μετά την εγχείριση)», λοιπόν, είναι η κατάληξη ενός δικού μου προβληματισμού. Δεν ξύπνησα μια μέρα και είπα «σήμερα θα ζωγραφίσω για την αρρώστια». Η δική μου δουλειά αναφέρεται σε ευρύτερα κοινωνικά και πολιτικά θέματα, ιστορικά γεγονότα, προβλήματα του κόσμου.. Επόμενος έχει να κανει με τον άνθρωπο.. με συναισθήματα, με πόνο, με χαρά, με θλίψη, με θυμό, με απόγνωση, με την οργή του ανθρωπου.. Η τέχνη πρέπει να μιλάει να δίνει λύσεις ή να προσπαθεί να μειώσει και να αποτρέψει τα προβλήματα του ανθρώπου. Δεν πρεπει να ειναι απλα διακοσμητική. Είτε ειναι θέατρο είτε ειναι χορός, είτε ειναι γλυπτική, είτε ζωγραφική, ή μουσική..
Συναντάω συχνά άτομα που δεν ακολούθησαν σε νεαρή ηλικία τα εικαστικά, εξ αιτίας της πίεσης που δέχτηκαν από γονείς. Και οι οποίοι σήμερα είναι εγκλωβισμένοι σε μια δουλειά που τους προκαλεί στρες, δυστυχία με ικανοποιητικό μισθό. Είναι κάτι που πρέπει να προβληματίσει τους σημερινούς γονείς. Επίσης, όπως αποδεικνύεται στατιστικά, καρκίνο παθαίνουν περισσότερο άνθρωποι που αντιμετωπίζουν στρες και άγχος στις δουλειές τους, παρά από κληρονομικά αίτια. Ευτυχισμένος και υγιής είναι ο άνθρωπος που ξυπνάει και ξέρει ότι θα κάνει και σήμερα και αύριο και όσο ζει, αυτό που πραγματικά αγαπάει.
Στο εργαστήρι μου, όπως και στα περισσότερα εργαστήρια, έρχονται άτομα που αγαπάνε την τέχνη. Είτε είναι 7 χρόνων είτε 87. Προσωπικά, ετοιμάζω και παιδιά (14 – 18) για τις Ανώτατες Σχολές Καλών Τεχνών της Ελλάδας. Θα έλεγα ότι είναι σχολές διαμάντι, για κάποιον που θέλει να ακολουθήσει τα εικαστικά. Το επίπεδο ενός εργαστηρίου ή μιας σχολής, το ανεβάζουν οι δάσκαλοι. Και η Σχολή Καλών Τεχνών έχει πραγματικά σπουδαίους ανθρώπους, σπουδαίους καλλιτέχνες, που είναι χρόνια στο χώρο και είναι κατάλληλοι να δώσουν γερές βάσεις και φτερά στους φοιτητές τους.
<
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΜΑΪΦΟΣΙΗ
Γεννήθηκε στην Κύπρο και σπούδασε στην ΑΣΚΤ/ Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (2007 - 2012) κατακτώντας με υποτροφία την 2η θέση παγκύπρια στις εισαγωγικές εξετάσεις. Τελείωσε με άριστα. Συμμετείχε συνολικά σε έξι ομαδικές εκθέσεις. Διακρίθηκε σε διαγωνισμό της Νέας Υόρκης με προβολή των έργων της στις γιγαντοοθόνες (billboards) της Times Square. Σήμερα ζει στη Λευκωσία, διδάσκει ζωγραφική και ειδικεύεται στην προετοιμασία παιδιών για εισαγωγικές εξετάσεις για Ανώτατες Σχολές Καλών Τεχνών της Ελλάδας. Η δουλειά της αναφέρεται σε ευρύτερα κοινωνικά και πολιτικά θέματα, ιστορικά γεγονότα, προβλήματα του κόσμου. Έχει να κάνει με τον άνθρωπο, με συναισθήματα, με πόνο, με χαρά, με θλίψη, με θυμό, με απόγνωση, με την οργή του ανθρώπου. Η τέχνη, συνηθίζει να λέει η Χριστίνα Μαϊφόσιη, πρέπει να μιλάει, να δίνει λύσεις ή να προσπαθεί να μειώσει και να αποτρέψει τα προβλήματα του ανθρώπου. «Δεν πρέπει να είναι απλώς διακοσμητική. Είτε είναι θέατρο είτε είναι χορός, γλυπτική, ζωγραφική, μουσική» συμπληρώνει.
Γεννήθηκε στην Κύπρο και σπούδασε στην ΑΣΚΤ/ Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (2007 - 2012) κατακτώντας με υποτροφία την 2η θέση παγκύπρια στις εισαγωγικές εξετάσεις. Τελείωσε με άριστα. Συμμετείχε συνολικά σε έξι ομαδικές εκθέσεις. Διακρίθηκε σε διαγωνισμό της Νέας Υόρκης με προβολή των έργων της στις γιγαντοοθόνες (billboards) της Times Square. Σήμερα ζει στη Λευκωσία, διδάσκει ζωγραφική και ειδικεύεται στην προετοιμασία παιδιών για εισαγωγικές εξετάσεις για Ανώτατες Σχολές Καλών Τεχνών της Ελλάδας. Η δουλειά της αναφέρεται σε ευρύτερα κοινωνικά και πολιτικά θέματα, ιστορικά γεγονότα, προβλήματα του κόσμου. Έχει να κάνει με τον άνθρωπο, με συναισθήματα, με πόνο, με χαρά, με θλίψη, με θυμό, με απόγνωση, με την οργή του ανθρώπου. Η τέχνη, συνηθίζει να λέει η Χριστίνα Μαϊφόσιη, πρέπει να μιλάει, να δίνει λύσεις ή να προσπαθεί να μειώσει και να αποτρέψει τα προβλήματα του ανθρώπου. «Δεν πρέπει να είναι απλώς διακοσμητική. Είτε είναι θέατρο είτε είναι χορός, γλυπτική, ζωγραφική, μουσική» συμπληρώνει.
