Είναι ιστορίες που όταν τις ακούς, νιώθεις ένα σφίξιμο στην καρδιά. Νιώθεις ότι αυτά που ακούς δεν είναι πραγματικότητα, αλλά σενάριο ταινίας, αφού πιστεύεις ότι τέτοια πράγματα δεν συμβαίνουν στην πραγματικότητα. Κι όμως, είναι η καθημερινότητα ενός συνανθρώπου μας, ενός ανθρώπου της διπλανής πόρτας, που κουβαλάει το δικό του σταυρό και ζει ένα Γολγοθά, περιμένοντας τη λύτρωση.
Αυτό συμβαίνει με την 38χρονη Μαρία, ας την ονομάσουμε έτσι για σκοπούς ρεπορτάζ, η οποία έχει καταγωγή τη Λευκωσία αλλά αυτή τη στιγμή διαμένει στη Λάρνακα και από μικρή ζούσε την κακοποίηση από τους γονείς της. Παρά τις προσπάθειες να διαφύγει, δεν τα κατάφερε. Μέχρι που έγινε 19 και γνώρισε τον πρώτο της έρωτα. Τον παντρεύτηκε, έκαναν δύο παιδιά, ήταν ευτυχισμένοι.
Ωστόσο, αυτό δεν κράτησε για πολύ. Πριν από πέντε χρόνια χώρισαν, αφού δεν υπήρχε πλέον αγάπη στο γάμο τους και ο καθένας τράβηξε το δρόμο του. Τότε, ξεκίνησαν τα προβλήματα για την Μαρία, αφού διαγνώστηκε με κατάθλιψη που της προκαλεί ιλίγγους, σε σημείο να μένει στο κρεβάτι και να μην μπορεί να σηκωθεί. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να εργαστεί και δεν έχει το δικό της εισόδημα, για να μπορεί να ζήσει.
Αναγκάστηκε να επιστρέψει στο πατρικό της, έχοντας την ελπίδα ότι θα την βοηθούσαν οι γονείς της. Ωστόσο, η συγκατοίκηση δεν ήταν ομαλή. Μετά από ένα επεισόδιο, η Μαρία πήρε τα παιδιά της και έφυγε. Ζήτησε βοήθεια από τον ΣΠΑΒΟ και την έλαβε. Όμως, ήταν προσωρινή.
Αναγκάστηκε να νοσηλευτεί για ένα χρονικό διάστημα, με αποτέλεσμα τα παιδιά της πλέον να είναι υπό την επιμέλεια του πρώην συζύγου της. Αφού για αρκετό καιρό έψαχνε για σπίτι, τελικά κατάφερε να βρει ένα λυόμενο σε προσιτό ενοίκιο. Εκεί έμεινε για τον τελευταίο χρόνο, έγινε φίλη με τον ιδιοκτήτη και πίστευε ότι μπήκε ένα τέλος στα βάσανά της. Ωστόσο, ο απρόσμενος χαμός του φίλου της, σηματοδότησε ένα νέο κεφάλαιο πόνου για την Μαρία, αφού και πάλι έμεινε άστεγη.
Αυτό που ζητά είναι βοήθεια, να βρει ένα σπίτι σε προσιτό ενοίκιο για να διαμείνει, καθότι οι διαδικασίες που ακολουθούνται από το Γραφείο Ευημερίας, δεν την ευνοούν καθόλου. Κι αυτό επειδή για να καταβληθεί ενοίκιο, πρέπει ο ιδιοκτήτης να περιμένει ένα μήνα. Αυτό είναι απαγορευτικό για την Μαρία, καθώς κανένας ιδιοκτήτης δεν αποδέχεται το συγκεκριμένο όρο. Αυτή τη στιγμή, η 38χρονη διαμένει σε ξενοδοχείο στη Λάρνακα που της υπέδειξαν οι Κοινωνικές Ασφαλίσεις, όμως ζητά να βρεθεί μια μόνιμη λύση. Θέλει να βρει μία μόνιμη κατοικία στην επαρχία Λάρνακας, για να είναι κοντά στα παιδιά της.
Τα δύσκολα παιδικά χρόνια και τα προβλήματα στην ενήλικη ζωή
«Εγώ και ο αδελφός μου είμαστε υιοθετημένοι, οι γονείς μας, μάς έφεραν από το εξωτερικό. Δεν έζησα καλή παιδική ηλικία, δέχθηκα κακοποίηση. Προσπάθησα να φύγω από τους γονείς μου, όμως τελικά αναγκάστηκα να επιστρέψω, για να μην προκαλέσω προβλήματα στο σπίτι. Η κατάσταση δεν άλλαξε, οι γονείς μας συνέχιζαν την κακοποίηση.
Στα 19 μου γνώρισα ένα καλό παιδί, τον ερωτεύτηκα και τον παντρεύτηκα. Είναι ο πατέρας των δύο παιδιών μου και είναι σωστός απέναντί του. Τελικά χωρίσαμε πριν πέντε χρόνια. Ο πρώην σύζυγός μου δεν ήθελε να φύγει από το σπίτι που ήταν στα ονόματα και των δύο μας και αποφάσισα να πάρω τα πράγματά μου και να πάω στους γονείς μου. Τους ζήτησα βοήθεια, ήταν η πρώτη φορά, για να προχωρήσω με το διαζύγιο. Θα έπαιρνα και το επίδομα τέκνου και θα προχωρούσα.
Λίγο πριν χωρίσω είχα ανακαλύψει και την κατάθλιψη, που φαίνεται ότι είχα από παιδί. Είχα έκρηξη με ιλίγγους, τους οποίους επίσης αντιμετώπιζα από παιδί. Όμως, την τελευταία εβδομάδα είχα φτάσει σε ένα επίπεδο εξουθένωσης. Για μία εβδομάδα περπατούσα με δυσκολία, έκανα αρκετές εξετάσεις και τίποτα δεν φάνηκε. Μετά μία φίλη μου, μου ζήτησε να πάω σε ψυχολόγο, για να δούμε τα ψυχολογικά αίτια. Κάναμε τα τεστ και διαπιστώθηκε ότι είχα κατάθλιψη και καταλάβαμε ότι είναι ψυχογενείς οι ίλιγγοι. Όποτε δεν είμαι καλά ψυχολογικά, παθαίνω ίλιγγο και μένω στο κρεβάτι. Αυτός είναι και ο λόγος που σταμάτησα να εργάζομαι. Ήμουν φωτογράφος, αλλά δεν ξέρω πότε θα είμαι καλά για να εργαστώ».
Η επιστροφή στους γονείς, η καταγγελία και η βοήθεια από τον ΣΠΑΒΟ
«Πήγα στους γονείς μου για να μείνουμε με τα παιδιά μου. Δεν είχαμε καλές σχέσεις ούτε αυτή τη φορά, αφού έψαχναν αφορμή για να τσακωθούμε. Εγώ προσπαθούσα να είμαι συνεχώς δίπλα στα παιδιά μου. Μείναμε εκεί για λίγους μήνες και έγινε ένα περιστατικό άσχημο και μετά απ' αυτό αποφάσισα να φύγω με τα παιδιά μου, επειδή δεν ήθελα να τους εκθέτω σε αυτές τις συνθήκες.
Έκανα μία έρευνα και εντόπισα την ΣΠΑΒΟ και αποτάθηκα κοντά τους για να με βοηθήσουν, επειδή και ο πρώην άντρας μου, μου είπε ότι έπρεπε να βρω βοήθεια διαφορετικά θα μου έπαιρνε τα παιδιά. Έκανα καταγγελία στην Αστυνομία εναντίον των γονιών μου, κατάφερα να μπω στο καταφύγιο της ΣΠΑΒΟ και έμεινα εκεί για δυόμιση μήνες.
Προσπαθούσα να βρω και δουλειά, όμως είχα διάφορα προβλήματα με την υγεία μου, δεν ήμουν καλά ψυχολογικά, είχα και τα μωρά μου, που ήταν μικρά και αρρωστούσαν και έπρεπε να τα φροντίσω, αφού δεν είχα κανένα. Δεν μπορούσα να βρω δουλειά. Υπήρχε φορά που δεν μπορούσα να πάρω τα παιδιά μου στο σχολείο και τους ζήτησα να τα πάρουν από το ΣΠΑΒΟ.
Εκείνη την ημέρα με κάλεσαν και μου είπαν την κατάσταση, με συμβούλεψαν να λάβω ιατρική βοήθεια, λόγω της ψυχικής μου υγείας. Πήραν τον πρώην άνδρα μου να πάρει τα παιδιά, ήρθε μέσα στη νύχτα και τα πήρε και εγώ χρειάστηκα νοσηλεία για ένα μήνα».
Το λυόμενο που της έδωσε μία ανάσα
«Όταν σταμάτησε η νοσηλεία μου, πήγα σε κάποιους φίλους για να μείνω, κάποτε ήμουν στους δρόμους. Αυτό συνέβαινε για τρία χρόνια. Μετά κάναμε ενέργειες με μία φίλη μου που την είχα ως μητέρα μου, για να λάβω το αναπηρικό επίδομα. Όμως, όταν με είδαν, είπαν ότι είμαι καλά. Τουλάχιστον αυτό φαινόταν, αλλά δεν ήμουν καλά. Είχα κάνει ένσταση ότι δεν είμαι καλά και ήρθε και η φίλη μου μαζί για να τους πει κάποια πράγματα. Καταφέραμε και εδώ και τρία χρόνια να παίρνω το επίδομα και μπορώ να επιβιώσω.
Τον τελευταίο χρόνο κατάφερα να βρω ένα λυόμενο που ήταν 350 ευρώ ενοίκιο το μήνα. Ήταν και κοντά στα παιδιά μου. Κατάφερα να βρω μία κανονικότητα. Ήταν τέσσερα σπιτάκια και ήμουν η πρώτη που μπήκα σπίτι και εκεί που ήταν τα σπιτάκια, ο ιδιοκτήτης είχε και μία έπαυλη, που έμενε η μητέρα του, η πρώην σύζυγός του και τα παιδιά του.
Σιγά-σιγά εγώ με τον ιδιοκτήτη καταφέραμε να αποκτήσουμε μία στενή φιλία. Ο ίδιος αντιμετώπιζε δικά του θέματα με την υγεία του και η μητέρα του μου είπε ότι μαζί μου ήταν ήρεμος. Κάναμε αρκετή παρέα. Ο ιδιοκτήτης είχε και μία σύντροφο, η οποία του δημιουργούσε πολλά προβλήματα και ήταν τοξική η σχέση τους.
Στα τέλη Ιουλίου, η κοπέλα αυτή ήρθε βράδυ έξω από το σπίτι και προκάλεσε αναστάτωση. Ο φίλος μου είχε αρχίσει να φωνάζει και να τη διώχνει. Φαινόταν ότι δεν ήταν καλά. Λίγες ημέρες πριν, ο φίλος μου είχε πόνους στο στήθος, όμως δεν έδωσε σημασία. Πήγε στο σπίτι του, πήγα κι εγώ να τον δω τα ξημερώματα και του είπα να κοιμηθούμε και θα τα πούμε το πρωί. Ήταν ήρεμος.
Την επόμενη μέρα, η μητέρα του μου είπε να πάω να τον δω επειδή άργησε να ξυπνήσει. Πήγα να τον δω και διαπίστωσα πως όπως τον άφησα την προηγούμενη νύχτα, έτσι τον βρήκα. Είχε φύγει. Η πρώην σύζυγός του έλειπε στο εξωτερικό και έπρεπε να την ενημερώσω, έπρεπε να φροντίσω και τη μητέρα του. Εγώ τα κανόνισα όλα τα διαδικαστικά».
Ζητά μία μόνιμη λύση
«Λίγες ημέρες μετά την κηδεία, η πρώην σύζυγος του φίλου μου ήρθε και μου είπε να φύγω από το σπίτι. Πήρα τα πράγματά μου και έφυγα. Τέσσερις ημέρες είχα πάει στο νεκροταφείο και ήμουν δίπλα του. Κοιμόμουν εκεί. Πήγα στο γραφείο ευημερίας για να με βοηθήσουν.
Η κοινωνική μου λειτουργός τους είπε να με βοηθήσουν, να με βάλουν σε ένα ξενοδοχείο για να μένω, μέχρι να βρεθεί ένα σπίτι. Μου είπαν να βρω και ένα σπίτι για να μείνω και να δώσουν τα λεφτά, όμως θα είναι μετά από ένα μήνα που θα γίνει καταβολή του ενοικίου. Κανένας δεν το δέχεται. Μου είπαν να μου δώσουν παράταση εδώ που μένω, όμως πρέπει να βρεθεί μόνιμη λύση, να μπω σε ένα σπίτι μόνιμα.
Πρέπει να βρω ένα σπίτι, για να μπορώ να ζήσω μόνιμα και να ξέρουν και τα παιδιά μου ότι είναι εκεί το σπίτι μου, ότι είμαι καλά. Θεωρώ ότι το Γραφείο Ευημερίας πρέπει να αλλάξει τις διαδικασίες του, για την καταβολή του ενοικίου, για να βοηθά τον κόσμο. Αυτό ζητώ. Βοήθεια για να βρω μόνιμη κατοικία».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
- «Ο Γιώργος και η Χριστιάνα βρέθηκαν από τους διασώστες αγκαλιασμένοι… Μέχρι και την τελευταία τους στιγμή έφυγαν αγκαλιασμένοι»
- «Ο γιος της χτυπούσε τον τοίχο, ο άλλος δεν μιλούσε… Η μητέρα μας γονάτισε και μου είπε καλύτερα να γινόμουν για δεύτερη φορά πρόσφυγας»
- «Ως υπερασπιστής της ελευθερίας εξάντλησε στα 21 του τον οίκτο προς την ανθρωπότητα... Είπε ή θα ρίξω δέκα αεροπλάνα ή θα σκοτωθώ»
