«Βοήθεια, η μάμμα μου». Δεν πρέπει κανένα παιδί να αρθρώνει αυτές τις λέξεις. Δεν πρέπει κανένα παιδί να τρέχει πανικόβλητο να φωνάζει στις γειτόνισσες, κρατώντας το τραύμα στον δικό του λαιμό. Όπως δεν πρέπει καμία γυναίκα να αφήνει την τελευταία της πνοή μαχαιρωμένη, μέσα σε μια λίμνη αίματος, ψελλίζοντας «το παιδί μου».
Η Ειρήνα Παπακίτσα, όμως, είναι ακόμη μία γυναίκα που μπήκε στον κατάλογο που δεν πρέπει να μπαίνει ποτέ καμία γυναίκα. Στον κατάλογο που δεν πρέπει να υπάρχει. Αυτόν των θυμάτων γυναικοκτονίας. Αυτόν που δεν καθορίζει καμιά τύχη, καμιά αρρώστια και καμιά ώρα κακή. Τον καθορίζουν μόνο βίαιοι άντρες, που προτιμούν να γίνουν δολοφόνοι, παρά να σεβαστούν μία γυναίκα.
Μια γυναίκα δεν είναι πια στη ζωή. Και ένα αγόρι θα κουβαλά μια ζωή το τραύμα. Όχι αυτό στον λαιμό, που το προκάλεσε επίσης το μένος του γυναικοκτόνου. Αυτό στην ψυχή. Τίποτα και κανείς δεν μπορεί να του δώσει πίσω τη μάμμα του. Γιατί η μάμμα του θα είναι πάντα στον κατάλογο της συλλογικής μας ντροπής. Η Ειρήνα δεν πρόλαβε «κάποια Κυριακή «να ποδοπατηθεί στο διάβα της το τέρας». Το τέρας κάποια Κυριακή την ποδοπάτησε.
Δεν τον άντεχε πια. Του είπε να φύγει. Και εκείνος φρόντισε να φύγει εκείνη. Για πάντα.
«Αυτή τη φορά ήταν πιωμένος. Πήγε να τη φέρει στη δουλειά και μαλώσαν με λόγια. Και, όπως μου είπε το μωρό, ότι μέσα στο αυτοκίνητο είχε αυτό το μαχαιράκι που ανοίγει. Και επήε τζιαμέ στο μπαλκόνι όπου καθόταν η αδελφή μου και έπινε τσιάρο και έβαλε της στον λαιμό και κάτι της ελάλε τζιαμέ. Τζείνη ενευρίασε τζαι επήεν να του πακετάρει τα πράματα για να τον διώξει τζαι όπως εμάζευε τα πράματα για να τον διώξει λαλεί του ‘φέρμου τα κλειδιά, φέρμου τα κλειδιά’ τζαι τζείνος έφκαλε το μασιαίρι που το τούτο τζαι εκάρφωσε την στο στήθος». Έτσι περιέγραψε τις τελευταίες στιγμές της αδερφής της η Μαρία Παπακίτσα, μιλώντας στον «Άλφα».
Δεν της έδωσε ποτέ τα κλειδιά. Της έδωσε το τελειωτικό χτύπημα. Ήθελε για ακόμη μία φορά να επιλέξει αυτός για εκείνην. Και αυτός επέλεγε τη βία. Όπως δήλωσε η αδερφή της, την χτυπούσε και τον έδιωχνε, αλλά μετά τον λυπόταν και τον δεχόταν πίσω. Και αυτό είναι το μοτίβο της βίας και του φόβου.
Δυστυχώς για την Ειρήνα Παπακίτσα ο κύκλος της βίας δεν έσπασε. Κορυφώθηκε. Η αδερφή της έκανε λόγο για επικοινωνία με τις Αρχές, ωστόσο πηγές από την Αστυνομία σημειώνουν πως δεν υπήρξε κάποια αναφορά. Δεν είναι ακόμη ξεκάθαρο πόσοι και ποιοι γνώριζαν τι συνέβαινε στη ζωή αυτής της γυναίκας και κυρίως αν ήξερε κάποιος αρμόδιος. Είναι όμως ξεκάθαρο πως δεν έπρεπε να πεθάνει. Όπως δεν πρέπει να πεθαίνει καμία γυναίκα επειδή έτσι αποφάσισε ένας βίαιος άντρας.
Οι γυναικοκτονίες δεν πρέπει να είναι μέρος της καθημερινότητάς μας. Της καθημερινότητας των γυναικών, της καθημερινότητας της κοινωνίας. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες, δεν υπάρχουν ελαφρυντικά. Υπάρχει μόνο βία, που δεν πρέπει να υπάρχει. Και φόβος, πολύς φόβος.
Θα πρέπει όλοι να κάνουν περισσότερα. Ώστε να μπορεί να σπάσει ο κύκλος της βίας. Ώστε να μην υπάρχει φόβος και τα θύματα να αισθάνονται εμπιστοσύνη να μιλήσουν. Να πιστεύουν ότι αν το πράξουν κάποιος θα τις ακούσει και θα τις βοηθήσει και δεν θα τεθούν σε μεγαλύτερο κίνδυνο ή θα παραταθεί ο εφιάλτης τους για χρόνια. Θα πρέπει, ταυτόχρονα, να μην επιδεικνύεται καμία ανοχή, σε κανένα επίπεδο, σε ανθρώπους-τέρατα, που δεν μπορούν να σεβαστούν το δικαίωμα μίας γυναίκας να κρίνει και να αποφασίζει για τον εαυτό της. Που δεν μπορούν να σεβαστούν τη σωματική της ακεραιότητα και την αξιοπρέπειά της. Που δεν μπορούν να σεβαστούν την ίδια της τη ζωή.
Όλα αυτά δεν είναι επιλογή. Δεν είναι παιγνίδι στατιστικών, δεν είναι θέμα προσπάθειας. Είναι υποχρέωση του κράτους. Κάθε φορά που μία γυναίκα πέφτει θύμα έμφυλης βίας, είναι άλλη μία φορά που το κράτος έχει αποτύχει. Είτε γιατί δεν ακολούθησε τις σωστές διαδικασίες, είτε γιατί δεν έστειλε αρκετά δυνατά και πειστικά το μήνυμα πως μπορεί να προσφέρει προστασία, φροντίδα και ασφάλεια σε μια φοβισμένη και πληγωμένη γυναίκα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
- Συγκλονίζουν οι λεπτομέρειες της γυναικοκτονίας στην Πάφο-Το παιδί κρατούσε το λαιμό του και φώναζε «βοήθεια η μάμα μου»
- Με δύο μαχαιριές σκότωσε την άτυχη Ειρήνα ο σύντροφός της-Υπέστη αιμορραγικό σοκ συνεπεία ρήξης πνεύμονα
- Μηδενική ανοχή απαιτεί η Επ. Ισότητας-«Καμία συνθήκη δεν μπορεί να δικαιολογήσει γυναικοκτονία, αποκλειστική ευθύνη φέρει ο θύτης»
