Όταν τον περασμένο Ιούλιο ο Χάρης Γεωργιάδης, βουλευτής του κόμματος και πρόεδρος του Ινστιτούτου Γλαύκος Κληρίδης, παρουσίαζε στα στελέχη του ΔΗΣΥ τα αποτελέσματα της ανάλυσης που του είχε ανατεθεί, τόνισε, μεταξύ άλλων, πως η απάντηση στις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η παράταξη πρέπει να είναι πολιτική. Και παρόλο που αναγνώρισε το μέγεθος της πολιτικής επιρροής του ΔΗΣΥ, αναγνώρισε επίσης πως η πολιτική πρόταση του Συναγερμού αυτή την στιγμή είναι κάπως αναιμική.
Η βασικότερη ανησυχία του κ. Γεωργιάδη σε αυτό το κομμάτι ήταν ότι οι ψηφοφόροι εύκολα συσπειρώνονται γύρω από ένα πλαίσιο αρχών. Όταν όμως το πλαίσιο δεν είναι ξεκάθαρο, τους είναι πιο εύκολο να μετακινηθούν προς πιο απολιτίκ επιλογές ή ακόμα και προς την αποχή. Είχε υπογραμμίσει, μάλιστα, το γεγονός πως ο ΔΗΣΥ δείχνει να έχει μειωμένα αντανακλαστικά σε κάποιες περιπτώσεις που πρέπει να εκφράσει καθαρή θέση και υποβαθμίζει τον πολιτικό του λόγο.
Ένα από τα ζητήματα που αναδείχθηκαν, σε αυτό το πλαίσιο, ήταν τα κρούσματα ασυνεννοησίας στο Κυπριακό και οι τοποθετήσεις που ξενίζουν τη βάση. Και αυτό εξελίσσεται, τελικά, σε ένα από τα μεγαλύτερα πολιτικά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο ΔΗΣΥ. Στην πραγματικότητα, πάντοτε υπήρχε πρόβλημα με το Κυπριακό και το 2004 αποτελεί την πλέον ξεκάθαρη απόδειξη αυτού. Στον Συναγερμό εδώ και πολλά χρόνια συστεγάζονταν διαφορετικές σχολές σκέψης, ωστόσο στο παρελθόν κατάφερναν να κρατούν τις ισορροπίες. Η νυν ηγεσία, όμως, δείχνει ότι δεν μπορεί πλέον να ισορροπεί αποτελεσματικά, με αποτέλεσμα όχι απλώς να προβληματίζει η δημόσια εικόνα αλλά κυρίως να υπάρχει μεγάλη αντίδραση από τη βάση.
Η εξήγηση που δίνεται από πολλά στελέχη του ΔΗΣΥ για αυτή την μεγάλη αντίδραση είναι πως η Αννίτα Δημητρίου φαίνεται να επηρεάζεται από μία συγκεκριμένη ομάδα στελεχών σε ό,τι αφορά τις θέσεις στο Κυπριακό, οι οποίοι ανήκουν όλοι στην ίδια σχολή σκέψης. Αυτό σημαίνει αφενός πως όταν εκφράζονται οι υπόλοιπες παρουσιάζονται φαινόμενα διγλωσσίας και αφετέρου ότι οι θέσεις αυτές για πολλούς απέχουν πάρα πολύ από αυτό που ερμηνεύουν ως η επιβεβλημένη γραμμή της πάλαι ποτέ εθνικόφρονος παράταξης, στην οποία μεγάλωσαν.
Αυτή η αντίδραση φαίνεται να εκφράζεται από πολλούς σε κάθε ευκαιρία. Απευθείας στους βουλευτές και σε επαρχιακά στελέχη σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις, αλλά και πολύ πιο συχνά πλέον σε δημόσιες συζητήσεις μεταξύ μελών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Το γεγονός, δε, πως πολλοί Συναγερμικοί ανοιχτά λένε πως προτίθενται να μετακινηθούν στο ΕΛΑΜ ειδικά λόγω των θέσεων που εκφράζονται στο Κυπριακό, είναι αρκούντως ενδεικτικό για το πρόβλημα που δημιουργείται και που φαίνεται να ανησυχεί πάρα πολλούς στο κόμμα.
Ακόμη και ο Νίκος Αναστασιάδης, στο παράπονο που εξέφρασε για αποστασιοποίηση από τις δικές του θέσεις και υιοθέτηση του τουρκικού αφηγήματος, μπορεί μεν να είχε ως πρώτο κίνητρο την ισχυροποίηση της δικής του θέσης εντός του κόμματος και την προστασία της υστεροφημίας του, αλλά είναι βέβαιο πως στο πίσω μέρος του μυαλού του υπήρχαν και αυτές οι αντιδράσεις. Ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας ξέρει πάρα πολύ καλά τους Συναγερμικούς, τον τρόπο που σκέφτονται και τα ένστικτά τους και γνωρίζει ότι η μετατόπιση προς τα συγκεκριμένα αφηγήματα μπορεί να αποβεί ζημιογόνα. Ο ίδιος, άλλωστε, ήταν «μάστρος» στην τήρηση ισορροπιών, με αποτέλεσμα στην πορεία να επιστρέψουν στο κόμμα αρκετά άτομα που έφυγαν την περίοδο του δημοψηφίσματος, ακόμη και στελέχη πρώτης γραμμής.
Ο Νίκος Αναστασιάδης δεν θεωρείται υπερασπιστής της «σκληρής γραμμής» στο Κυπριακό. Στην πραγματικότητα, εδώ και πάρα πολλά χρόνια κατηγορείται από πολιτικούς του αντιπάλους για ακριβώς το αντίθετο. Εάν, συνεπώς, εκλαμβάνονται η δική του στάση και οι δικές του θέσεις περίπου ως «αδιάλλακτες» από κάποιους στον ΔΗΣΥ, είναι ξεκάθαρη η απόσταση που δημιουργείται από τους Συναγερμικούς που εκφράζουν τις πιο «σκληρές» σχολές σκέψης στο κόμμα. Και είναι ξεκάθαρο γιατί αναζητούν διεξόδους στην άλλη επιλογή της Δεξιάς, η οποία επίσης μπορεί να καλύπτει και άλλες ιδεολογικές τους ανησυχίες, εάν ανήκουν στην πιο συντηρητική πτέρυγα του κόμματος.
Στην ανάλυσή του ο Χάρης Γεωργιάδης υπέδειξε πως ο ΔΗΣΥ δεν μπορεί να γίνει ΕΛΑΜ, όμως ταυτόχρονα δεν μπορεί να γίνει ούτε και Volt. Πρέπει να κινείται στο διαχρονικό του πλαίσιο, έχοντας ξεκάθαρες πολιτικές θέσεις, όχι μόνο στο Κυπριακό και αλλά και σε άλλα ζητήματα, τα οποία είναι ευαίσθητα για την Συναγερμική βάση. Άλλωστε, η διείσδυση του ΕΛΑΜ στο μεγάλο κόμμα της Δεξιάς δεν οφείλεται αποκλειστικά στο Κυπριακό, το οποίο τα τελευταία χρόνια ήταν έτσι κι αλλιώς παραμερισμένο. Οφειλόταν στο γεγονός πως ο ΔΗΣΥ υιοθετούσε προσεγγίσεις που για κάποιους θεωρούνταν πολύ «προοδευτικές» και ελκύονταν από τον συντηρητισμό του ΕΛΑΜ, εξού και η αιμορραγία του ΔΗΣΥ έχει βάθος χρόνου.
Στην πραγματικότητα, όμως, όχι απλώς δεν κατάφερε το κόμμα να κλείσει την στρόφιγγα αλλά αντιθέτως λαμβάνει πολύ ανησυχητικά μηνύματα, με το Κυπριακό να αποτελεί πλέον σημαντικό παράγοντα, με τρόπο που δεν αποτελούσε απαραιτήτως σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, όταν είχε περιοριστεί στην πολιτική ατζέντα. Είναι αλήθεια ότι δεν δημιουργήθηκε τώρα αυτή η σχολή σκέψης στο Κυπριακό και μάλιστα και ο Αβέρωφ Νεοφύτου θεωρείτο εκφραστής της. Αυτό που προκύπτει τώρα είναι μία συνολική αδυναμία από την ηγεσία να τηρούνται ισορροπίες, η οποία αντικαθίσταται από σπασμωδικές κινήσεις, όπως η προβεβλημένη παρουσία της Αννίτας Δημητρίου σε εθνικά μνημόσυνα, σε μία προσπάθεια να δημιουργήσει αντίβαρα. Ορισμένες φορές, μάλιστα, με τρόπο που θεωρείται άκομψος, όπως για παράδειγμα οι παράξενες φωτογραφίες της στα Φυλακισμένα Μνήματα, που την κατέστησαν στόχο τρολαρίσματος.
Είναι, δε, αξιοσημείωτο πως, ενώ το ΕΛΑΜ -το οποίο σε αντίθεση με τον ΔΗΣΥ έχει ξεκάθαρη, αντιομοσπονδιακή θέση στο Κυπριακό- συνεχίζει να δέχεται ροές Συναγερμικών, στην πραγματικότητα δεν δείχνει να καταβάλλει ιδιαίτερη προσπάθεια να το πετύχει. Δεν κάνει συνεχείς τοποθετήσεις που στοχεύουν στο Συναγερμικό κοινό, για παράδειγμα. Αυτό που κάνει είναι να εκμεταλλεύεται ευκαιρίες για να ενδυναμωθεί και να καταλαμβάνει περισσότερο χώρο στη Δεξιά και για πολλούς μέχρι πρόσφατα ψηφοφόρους του ΔΗΣΥ, που θεωρούν ότι το κόμμα τους «αριστερίζει» σε κοινωνικά ζητήματα ή «ξεφεύγει» στο Κυπριακό, αυτό είναι αρκετό. Όπως φαίνεται, η μάχη στον ΔΗΣΥ δεν είναι με το ΕΛΑΜ, είναι με τον ίδιο του τον εαυτό.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
