Τα όσα ακούμε τις τελευταίες ημέρες έρχονται να επιβεβαιώσουν αυτό που υποψιαζόμασταν όλοι εδώ και πολύ καιρό: Πως σε αυτό το κράτος δεν υπάρχει καμία κοινή λογική. Για την ακρίβεια ώρες ώρες στερούμαστε τόσο πολύ λογικής, που αποτελεί μυστήριο πώς το νησί δεν έχει ακόμη… ξαναβυθιστεί.
Υπουργοί και άλλοι αρμόδιοι παρελαύνουν από την Ερευνητική για τους ΤΑΚΑΤΑ και ενημερώνουν διαδοχικά, ο ένας μετά τον άλλο, ότι κανένας δεν ενημέρωνε, σε κανένα επίπεδο, για το γεγονός πως τόσες χιλιάδες συμπολίτες μας ήταν εκτεθειμένοι σε θανάσιμο κίνδυνο μέσα στα ίδια τους τα αυτοκίνητα, χωρίς να γνωρίζουν το παραμικρό και χωρίς να κινούνται οι διαδικασίες για τις διορθωτικές ενέργειες.
Η μία υπηρεσία ρίχνει το φταίξιμο στην άλλη, ουδείς αντιλήφθηκε τη σοβαρότητα της κατάστασης και ουδέποτε ζητήθηκε από τους πολιτικούς προϊστάμενους να πάρουν πολιτικές αποφάσεις, αφού σε τεχνοκρατικό επίπεδο το πρόβλημα διαιωνιζόταν και διογκωνόταν για δεκαετίες. Από το 2017, όταν υπέστη σοβαρότατο τραυματισμό ο Αλέξανδρος Λούγκου, ήταν ξεκάθαρο το μέγεθος του κινδύνου, όμως και πάλι απέτυχαν όλοι να το διακρίνουν. Και ακόμη και μετά τον θάνατο του Κυριάκου Όξινου, για τον οποίο ο πατέρας του ενημέρωσε προσωπικά τον Υπουργό Αλέξη Βαφεάδη, η σύγχυση παρέμενε, μέχρι να γίνει θυσία στον κυπριακό παραλογισμό και η Στυλιανή Γιωργαλλή και να ξυπνήσει επιτέλους το κράτος και οι μηχανισμοί του από τον μόνιμο ύπνο.
Δεδομένου ότι σύμφωνα με όλους όσοι κατέθεσαν ουδέποτε ειδοποιήθηκε το Συμβούλιο Οδικής Ασφάλειας, στο οποίο συμμετέχουν αρκετές από τις εμπλεκόμενες υπηρεσίες και οι εκάστοτε Υπουργοί Μεταφορών, είναι ξεκάθαρο πως ούτε και ένας αρμόδιος σε όλη την Κύπρο μέσα στον χρόνο δεν θεωρούσε τους αερόσακους-δολοφόνους πρόβλημα για την οδική μας ασφάλεια. Με εξαίρεση τους μαυροφορεμένους γονείς, που ζουν καθημερινά με την γνώση ότι τα υγιέστατα, νεαρά παιδιά τους σκοτώθηκαν στο ξεκίνημα της ενήλικης ζωής τους από αερόσακους που θα μπορούσαν να είχαν ήδη αλλαχθεί, σχεδόν όλοι οι άλλοι δηλώνουν πως δεν γνωρίζουν τίποτα. Δεν θεωρείτο λογικό ότι κάποιος έπρεπε να γνωρίζει κάτι και κυρίως να αξιολογήσει σωστά τον κίνδυνο, όταν έρχονταν ειδοποιήσεις από το RAPEX, ούτε όταν προέκυπταν τρομακτικά πορίσματα από τα τροχαία. Ήταν μια κανονική μέρα στη γη του παραλογισμού και της ευθυνοφοβίας και ήταν δουλειά κάποιου άλλου να ασχοληθεί.
Και ενώ ο κόσμος παρακολουθεί με αποτροπιασμό να ξετυλίγεται μπροστά του το κουβάρι της αδιαφορίας που μας έφερε σε αυτή την κατάσταση, άλλες ειδήσεις έρχονται στην επικαιρότητα που κάνουν τους πολίτες να αμφιβάλλουν ακόμη περισσότερο (αν είναι ποτέ δυνατόν) για την κοινή λογική του κράτους. Όπως οι καταγγελίες γονέων παιδιών με σοβαρότατα προβλήματα υγείας, που χρειάζονται θεραπεία σε χώρες του εξωτερικού, ότι το κράτος τους… τιμωρεί, επειδή δεν πετάγονται από το Βερολίνο στη Λευκωσία για να υπογράψουν άνεργοι, και δεν τους δίνει ανεργιακό επίδομα.
Τέτοια είναι η έλλειψη σοβαρότητάς μας σε αυτό το κράτος, που δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι όταν κάποιος αφήνει την δουλειά του και την Κύπρο στην προσπάθεια να σώσει τη ζωή του μωρού του, έχει πάρα πολύ σοβαρό λόγο που δεν πάει να περιμένει σε γραφειοκρατικές ουρές, που υπάρχουν απλώς για να προστατεύουν κατεστημένα, αφού η δήλωση θα μπορούσε να γίνεται με ελάχιστα έως ανύπαρκτα λειτουργικά έξοδα για το κράτος από το διαδίκτυο.
Το πού βρίσκονται αυτοί οι γονείς και γιατί είναι εν γνώσει του κράτους, καθώς αυτό τους στέλνει στα εξειδικευμένα ιατρικά κέντρα του εξωτερικού. Τους δίνει, υποτίθεται, και επίδομα για συνοδεία (τώρα τελευταία), το οποίο έρχεται μήνες μετά από την στιγμή που ξεκινούν να το χρειάζονται, και ουσιαστικά ζουν από την καλοσύνη συγγενών και φιλανθρωπικών οργανώσεων, ενώ πρέπει να συντηρούνται ταυτόχρονα σε μια ξένη χώρα και να συντηρούν τη ζωή τους στην Κύπρο (δόσεις, ενοίκια, λογαριασμοί κτλ) χωρίς εισοδήματα, την στιγμή που η οικογένειά τους δίνει κυριολεκτικά μάχη ζωής και θανάτου και την στιγμή που δικαιούνται αυτού του είδους την ενίσχυση.
Ούτε σε αυτή την περίπτωση μπορούμε να είμαστε άνθρωποι. Να σκεφτόμαστε και να συναισθανόμαστε. Να έχουμε κριτήριο για τη σοβαρότητα μίας κατάστασης. Το κράτος είναι απλώς διαδικασίες. Παράλογες πολλές φορές. Αδιάφορες πολλές φορές. Κενές από περιεχόμενο, που απλώς ττικκάρουν κουτούθκια δημοσιοϋπαλληλικών υποχρεώσεων. Και είναι τόσο χαμηλά τα αντανακλαστικά του κράτους, που πολλές φορές, ακόμη και όταν έρθουν στο προσκήνιο, χρειάζονται μήνες για να γίνουν ενέργειες, όπως στην περίπτωση των ΤΑΚΑΤΑ, που άρχισαν να αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει μετά τον θάνατο του Κυριάκου Όξινου αλλά εξακολουθούν να κυκλοφορούν ανάμεσα μας χιλιάδες αυτοκίνητα με αερόσακους-δολοφόνους ακόμη και σήμερα, επειδή διορθώνουν τα λάθη με ταχύτητα χελώνας.
Το σκάνδαλο ΤΑΚΑΤΑ, που πέρασε από τα χέρια διαδοχικών Κυβερνήσεων όλων των πολιτικών χρωματισμών, καταδεικνύει περίτρανα πως όποιος και να κυβερνά, ό,τι και αν διακηρύττει, ό,τι κι αν υπόσχεται προεκλογικά, ποτέ δεν θέτει ως βασικό πυλώνα της λειτουργίας του κράτους την επικράτηση της κοινής λογικής. Οι δαιδαλώδεις διαδικασίες, μέσα στις οποίες χάνεται η ουσία, πάντα θα νικούν…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
- Στις εκδηλώσεις χειροκροτούν και στηρίζουν τους Μικρούς Ήρωες, στην πράξη τους κόβουν το επίδομα-Αγανακτισμένοι οι γονείς
- Δήλωσαν άπαντες άγνοια για τους ΤΑΚΑΤΑ-«Γνώριζε για την εγκύκλιο του 2017 ο ΓΔ του Υπουργείου Μεταφορών»
- Σε ενενήντα λεπτά ο Βαφέαδης έδειξε ευθύνες και έβαλε φρένο στο blame game-Αιχμές και προς τους Γενικούς Διευθυντές